دنیای من ، خنده ی توست ...

یا قدیم برای کسی که نثرهای موزونم را دوست دارد. چشم هایت را ببند . تصور کن دشتی از گل های رز سفید را که آسمانی دارد بی نهایت نیلی و رنگین کمانی با هفت رنگ با شکوه . تصور کن نسیمی می وزد که پوستت را مست می کند ! پروانه هایی هستند که درخشش رنگ هایشان ، چشم هایت را بوسه می زند . تصور کردی ؟ دنیای من ، می شود همان دشت گل رز سفید ، وقتی تو می خندی ...                                                      شاد و درخشان باشید                                                                        خودم