جیغ زدن رو به غروب

آدم شاید تنها باشد همیشه یا بیشتر اوقات ، اما گاهی وقت هاست که تنهایی خیلی بیشتر احساس می شود. گاهی وقت هاست که آدم بغض می کند و کبود می شود ؛ هوس می کند توی بالکن بنشیند و قهوه بخورد با کسی؛ دلش می خواهد که زمین و زمان به هم بریزد و همه چیز برگردد به ساعتی و دقیقه ای و لحظه ای که تنهاییش اینقدر خودش را به رخ نمی کشید ؛ خدا می داند که دل آدم چقدر جیغ زدن رو به غروب را می طلبد در این وقت ها. آدم به جایی می رسد که دلش می خواهد سرش را بکوبد به دیوار و متلاشی اش کند یا قلبش را از سینه درورد و از پشت بام پرتش کند پایین ... صد سال طول می کشد تا این لحظه ها تمام شوند ؛ تا دوباره آدم نیرویش را به دست آورد و تنهاییش را به صفحه های عقب تر قلب و ذهن و زندگی اش براند. می دانم چه دردی دارد ، همین است که در فاصله ی بغض و کبودی تا بغض و کبودی بعدیم برای تمام کسانی که این درد را می کشند دعا می کنم.