رنجانه یا : کارد به استخوان رسد دم مزن و سخن مگو ؟

تا آخر عمر خودم را سرزنش خواهم کرد بابت این که تو را گریه کردم در شبی که به دنبال شب های پر بغض پیشین آمده بود و می توانست شبیه همان شب ها هم باشد و بگذرد اما نشد. کار به جایی رسیده بود که  هرگز نمی شد شک کرد به شکسته شدن سد. سدی که تمام این روزها و شب ها و همه ی این ثانیه ها با سکوتم با امیدم با دلتنگی هایم با خاطراتم (خاطراتت) و با روکشی از شادی ها و سرگرمی های لوس روزانه و لبخندی تصنعی و حرف ها و واژه هایی تصنعی تر ساخته بودمش و با این که از همان اول هم می دانستم که سست است و سخت شکننده اما کم کم داشت  باورم میشد که توانسته ام جلوی سیل را بگیرم - جلوی تو را - . آن شب سد شکست . تو جاری شدی و همه چیز را زیر و زبر کردی و پیروزمندانه گذشتی و باز من ماندم و تکه هایی از خودم که هیچ به من نمی مانست و بیشتر شبیه کبوتری بود که دانه دانه پرهایش را از ریشه کنده بودند و هزار بار از بلندی پرتش کرده بودند تا پرواز کند ... چه می گویم؟ چرا می گویم؟ چرا به " تو " می گویم؟ نمی دانم. شاید چون خیال می کنم  ممکن است بدانی دلم شکسته است و ممکن است کاری بکنی.