دعوت

قرار بود سایت باشه. با طراحی ظاهر غیر تکراری، با دامنه ی مستقل، با مطالبی که کپی نیستند و با خیلی چیزهای دیگر. ولی خب، آدم مناسبی برای به سرانجام رسوندن کار انتخاب نشد. طرف هیچ سررشته ای از برنامه نویسی و طراحی وب سایت و این حرفا نداشت. البته سعی کرد این مشکل رو یه جوری حل کنه، با تهیه ی کتابای طراحی گام به گام وب و آخرش هم استفاده از محیط های آماده ای که گوگل در اختیار کاربر میذاشت. از این مرحله که کج دار و مریز گذشت، به فکر خرید دامنه افتاد. دات کام، دات آی آر و غیره. خب، بحث هزینه در میون بود و این وسط نه خودش حاضر بود تمام کمال این هزینه رو بپردازه و نه خرید گروهی به جایی می رسید. پس عملاً کار، ابتر موند. مطالب هم، برخلاف قرار، اکثراً یادداشت های کوتاه و ناقص یا کاملاً کپی شده از کتاب ها بود. دلمون می خواست توی اون سایت، تحقیق های خودمون رو بذاریم، چیزایی که یاد گرفتیم، عکس هایی که می گیریم، حرف هایی که استادها سر کلاس می زنند و توی دکان هیچ عطاری پیدا نمیشه و خلاصه از این جور حرفا ولی خب، همه یه کم، کم لطفی کردیم و بازم لازمه که بگم اون طرفی که کار بهش سپرده شده بود، من بودم؟؟ حالا این حرفا مهم نیست. مهم آخرشه. آخرش همه ی این تصمیمات، تبدیل شد به یه وبلاگ جمع و جور. تصمیم گرفتیم دور هم باشیم. کم کم دیدیم که دوستی ها بیشتر از هر چیزی اهمیت داره و طالب واقعیِ علم تا چین هم میره و لازم نیست اینقدر سخت بگیریم! خلاصه وبلاگ ثبت شد و همه ی بچه ها مطالبشون رو می آوردن و ما هم تایپ می کردیم و میذاشتیم توی وبلاگ و کار، ادامه پیدا کرد. بعد از فارغ التحصیلی، هر کسی رفت به شهر و دیار خودش و وبلاگمون غریب افتاد یه گوشه. تا اینکه آباجی خانوم بهم گفت وقتی میره و به وب سر میزنه، کلی دلش می گیره از سوت و کوریش و ازم خواست از طریق همین تریبون از همه ی بچه ها بخوام که بازم دور هم جمع بشن و کم کم کاری کنن کارستون. آدرس اینجا رو تقریباً همه ی بچه های کلاس دارن. آدرس رو در و دیوار و صندلی های دانشگاه بود حتی! قرارمون هم بود که هر از گاهی از طریق همین وبلاگ با هم در ارتباط باشیم و از هم سراغی بگیریم. از سی و خرده ای نفر، فعلاً فقط آباجی خانوم و سحر عزیزم و مصی و حنا و یکی دوباری هم سمان طبق قرار عمل کردن و قدم روی تخم چشم من گذاشتن. کاشکی بقیه هم بیان. صد البته ، سحر عزیزم ، حواسش به وبلاگ جغرافی هست و گه گداری گردگیریش می کنه و مطلب میذاره توش و خلاصه کلی مهربونی می کنه. دستش درد نکنه. الهی که خیر از دل پاکش ببینه. دیگه؟ هیچی دیگه! آهای بچه های جغرافیای شهری دانشگاه تربیت معلم سابق تهران و خوارزمی ِ فعلی ورودی 87، لطف کنید و حالا که بعضی هاتون دارید در مقطع کارشناسی ارشد تحصیل می کنید در شهرها و دانشگاه های مختلف، تجربه ها، مطالب، تحقیقات و حتی نکات ریز و یک خطی که استادهای محترمتون سر کلاس میگن و به نظرتون مفید و زندگی سازه رو در اختیار من یا سحر بذارید تا توی وبلاگ قرار بگیره شاید یه بنده خدایی اومد و استفاده کرد و یه خدا بیامرزی گفت واسمون. اونایی هم که مثل شخص من تقریباً ارتباطشون به کلی از جغرافیا و کتاب هاش کنده شده، می تونن از پدیده های جغرافیایی اطرافشون عکس بگیرن و بفرستن یا کتاب ها و جزوه های کلاسیشون رو خلاصه کنند در مواقع بیکاری و بفرستن برامون ، یا حتی از تجربه هاشون توی خوابگاه برای اینکه بقیه زندگی بهتری داشته باشن توی یه همچین محیطی رو بنویسن و یا هر چیز دیگه ای که به فکرشون می رسه در این مورد انجام بدن! خلاصه ما همه جوره شما رو دعوت به همکاری می کنیم و امیدواریم که کم لطفی نفرمایید. دیگه حرفام خیلی طولانی شد. فقط آخرش بگم، قرار نیست فیل هوا کنیم، می خوایم دور هم باشیم و کاری کنیم که بعد از 10 سال، توی زندگیمون، به جای 4 سال از عمرمون، یه فایل خالی نباشه که مثل یه خلاء هی زیر پامونو خالی کنه. می خوایم کاری کنیم که 4 سال عمرمون بی خودی نگذشته باشه... پس، یا علی... اینم وبلاگمون : جغرافیا برای همه استاد بهلول علیجانی : جغرافیدانان، متولیان زمین هستند.