در جستجوی آرامش

ده دقیقه دیر رسیدم. در واقع تو ده دقیقه زود رسیده بودی! ولی خب همین کافی بود که حس کنم بدقول ترین آدم روی زمینم و خاطره ی هزار بار دیر رسیدن های سهوی و گاه عمدی ام رژه بروند جلویم در چند ثانیه ی نسبتاً طولانی. نزدیک بود به خودم فحش هم بدهم که سؤال همیشگی ات را پرسیدی: حالا کجا باید بریم؟! و من هم خیلی راحت مثل همیشه گفتم که نمی دانم و باید بگردیم پیدایش کنیم! ۴۵ دقیقه ی بعد جایی بودیم که قرار بود باشیم. همه ی مردم داشتند مغازه ها را دید می زدند و من و تو، سر به هوا، مشغول نگاه کردن لانه ی پرستوها، قرار می گذاشتیم که بهار، بیاییم برای دیدن جوجه های تازه از تخم درآمده و پرستوهایی که خیال می کردی بزرگتر هستند! درستش این بود که کباب بزنیم به بدن! ولی جایی که تو راحت باشی پیدا نکردیم و رفتیم به همان فست فودیِ خاطره انگیز که ده سال پیش من تمام پول توجیبی هایم را دادم تا یک عده آدمی که ازشان متنفر بودم،تویش پیتزا بخورند. البته قول دادم که وقتی آمدیم برای دیدن پرستوها، ببرمت و یک کباب مَشت مهمانت کنم. این یکی را هم بگذار کنار قول آبگوشت خانگی و جگرخوری در میدان بهمن! دیر و زود دارد ولی...! انجیر هم خریدیم. از همین انجیرهای به بند کشیده شده ی آردی! و من حسابی ته دلم غنج رفت برای نگرانی تو به خاطر بهداشتی بودن یا نبودن انجیرها. چند تایی را به زور به خوردت دادم. از اون موقع تا حالا دارم توی دلم دعا می کنم که دل درد نگیری! حرف هم زدیم! مگر می شد من و تو کنار هم باشیم و حرف نزنیم؟! اصلاً رفته بودیم که حرف بزنیم. و دقیقاً همین جای ِ ماجراست که غصه ام را فراوان می کند. دلیلش را قبلاً گفته ام... آخر سر، وقتی گفتی که حالت بهتر است و کمی آرامتر و سبک تر شده ای، یک نفس راحت کشیدم. امشب، مدام به این جمله ات فکر می کنم و سعی می کنم بخوابم...