من پیامبر شهر خویشم...

چند روز پیش زمستان بود. آمده بودی که بگویی بزودی بهار می شود و خورشید می آید و هوا دوباره گرم می شود. اما قبلش چشم هایت را خوب باز نکرده بودی. گوش هایت را هم که هیچوقت تصمیم نداشتی باز کنی، فهمیده بودم. خیال هم نداشتی لابد که بدانی خورشید دوست نداشتنم را. خلاصه مژده ات دلم را سوزاند. ولی قصه از قبل نوشته بود و قرار بود من سنگ باشم، نه تو. اهل زیر ِ قصه زدن هم نبوده ام هیچوقت. خواندمش. قصه که به سر رسید، خبرت کردم. بعدش رفتم برایِ خودم. خاموش شدم. سیاه شدم. سکوت شدم. نگرانم شدند. دلم لرزید و چیزهایی که حالیم نشده بود، شد. رفت نشست بالای سرم. شد تاجِ سرم. پادشاه شدم. فحش را کشیدم به جان باد و از قاصدی خلعش کردم، تا کور شود و چیزی را نیاورد دیگر که چند صباح بعد خودش برش دارد ببردش. مملکت، قانون دار شد. دوباره کلمه ها آب بخواهند بخورند باید از من اجازه بگیرند. جاری می خواهند بشوند، باید از من اجازه بگیرند. کسی می خواهند بشوند برای خودشان، باید از من اجازه بگیرند. خلق می کنم. نتوانسته ام تا به حال؟ توانسته ام. ندیده بودم تا به حال که توانسته ام؟ ندیده بودم. کجای این دنیایی که ساخته ام، نشسته ای به تماشای مبعوث شدنم...؟                                                   *** * اینجا مهمان بودم : بوی سیب میدهی دختر :)   ممنونم مهشاد جانکم * باشد که رستگار شویم... * آباجی خانوم، هنوز زنده ام. آدمی که دوستش را، دوستانش را نگران می کند ، باید برود بمیرد اصلاً. شرمنده ام. شرمنده ی همه.