کوتاه شد قصه ی زهد دراز من

اصلاً داستان چیز دیگری بود بالام جان. این همه قیل و قال نداشت به جان شما. گیرِ قضیه دهانی بود که به وقتش باز نشد و بعد که کارد به استخوان رسید، باز شد و خب البته کاردش کارد بود، استخوانش هم استخوان بود و این دو تا هم به هم رسیده بودند، ولی باز هم قیل و قالش را میشد خفه کرد یک جوری لابد که اینطور اسباب بگیر و ببر و ببند و دشمن شاد کنی نشود. خلاصه که بی خیال نشوی حالا که کار رسیده به اینجا. تا تهش برو برویم که ایستادن از اولش هم جایز نبود و بیخودی جایزش کرده بودیم. فتوای غلط داده بودیم. بیا کارمان را درست کنیم. کارم را درست کردم تا یک جاهایی، تا اینکه رسیدم به تو. جلوتر نرفتم و البته نه اینکه نتوانسته باشم که بروم. نرفتم چون کور نبودم برای دیدن همه ی احترامی که پاشیده بودم روی حضورت تا سبز بشوی و قد بکشی و چیز خوبی بشوی برای همه ی لحظه هایی که خب، بگی نگی خالی بود از حس های ناب و می خواستم پرش کنم و شد، پر شد تا روزی که رسیدم به بی قراری های تو و جا نشدنت توی چارچوبی که برایت ساخته بودم و هوس فراری که زد به سرت و زدند به سرت جوری که باورت شد مخاطب خاص هستی و شروع کردی به شاخ و شانه کشیدن که باورت کنم و مخاطب خاص صدایت کنم و وجودت را، وجودی که اشتباهاً باورت شده بود را، به رسمیت بشناسم و طبیعتاً من نتوانستم و این شد که این شد. حالا هم طوری نشده. دست برداری، درست می شود. رامت می کنم کم کم. فقط گوش هایت را بگیر تا دوباره هوایی نشوی. آها! قبلش گوش کن ببین چه می گویمت: تو مخاطب خاص نیستی بالام جان! هیچوقت نبودی. می دانم که دلت می خواست باشی، ولی خب، نبودی. تقصیر هیچکس هم نیست. مثلاً من هم می خواستم سلینجر باشم. شد؟ نشد. و چه کسی می تواند الان مقصر حساب شود این وسط؟ حالا گوش هایت را بگیر از این به بعد. می بینی بحث به کجاها کشیده می شود؟ داشتم می گفتم دهانم باز شده و مرد می خواهم که ثابت کند چرند می گوید این دهان و ببنددش. هستی؟