همه چیز پشتِ دیوار این خانه است.

کسی پنجره ی خانه ی من را نمی شناسد. کسی هوس نمی کند بیاید یواشکی از حیاطم یاس و هلو بچیند. کسی نمی داند ته این کوچه، خانه ای هست اصلاً، که چراغ دارد، حیاط دارد، بند رخت دارد، پتوی مسافرتی آبیِ آسمانی دارد و عصرها بوی چای با هل می پیچد در هوایش. کسی نمی داند این خانه، صاحب دارد. صاحبش هر روز گیس هایش را می بافد، شکلات ها را میچیند توی ظرف چینی گل سرخ ، چای دم می کند و چشم هایش را گرم می کند با چهار خط نوشته ای که داد و بیدادشان از خانه های همسایه ها بلند است. اینجا ته دنیا نیست. اینجا هیچ جا نیست انگار. حتی نقطه ای زیر تمام پونزهایی که به دیوار زده ای روی نقشه ی شهر و رفتی. دلم که می گیرد از این همه سکوت، می زنم بیرون. می روم مهمانی مثلاً. خانه ی همسایه ها. مجالس و مهمانی هایشان. گردهمایی ها و بازی هایشان. ماگم را پر از چای می کنم و آرام آرام از کنار دیوار راه می روم تا چیزی را بهم نریزم. خوب همه چیز را نگاه می کنم. می خوانم. گوش می کنم. می خواهم یاد بگیرم رسمِ مهمانی ها را . نمی شود. نمی توانم. آدمِ این شلوغی ها نیستم. برمی گردم خانه. دلم برایش می سوزد. بدونِ من، خیلی بی کس و تنهاست. دستی می کشم سر و رویش. برایش شعر می خوانم. جک تعریف می کنم و سیر تا پیاز دیده ها و شنیده ها و خوانده هایم را برایش می ریزم روی دایره! دلش را قرص می کنم که یک روز تو هم طعم مهمان را خواهی چشید و ته دلم به خودم فحش می دهم. توی گوشش می گویم که نترس! این همه شب و روزم را بافته ام به در و دیوارت، بالاخره کسی پیدا می شود که ببیند. و باز هم به خودم فحش می دهم. گریه ام می گیرد و می زنم بیرون دوباره. از پشت سرم صدایش را می شنوم. می گوید تو خوبی! گریه ام شدیدتر می شود...