ناخن هایم بلد نیستند خاک را بخراشند

حسود که باشی، جان می کَنی. زخم می خوری. با ناخن هایت زمین را می خراشی و خاک را زیر و رو می کنی تا چیزی پیدا کنی برای خاموش کردن آتش حسادتت. بیکار نمی مانی. حسودِ واقعی اهلِ یک جا نشستن نیست. با کفش پاشنه ده سانت کلِ شهر را گَز می کند، پاهایش تاول می زند، ولی خانه نمی ماند و نمی گوید به درک! بازی را جلو می برد. یکی می زند، یکی می خورد. گاهی هم دو تا می خورد، ولی هیچ مهم نیست. دورِ بعد جبران می کند.  حسود که باشی، آرام و قرار نداری. هول و وَلا دل و جانت را آشوب می کند مدام. حسود واقعی که باشی، کمتر خوشحالی. اصلاً به فکرت هم نمی رسد که فحشش بدهی که چرا با دختره فلان رفتار را کرده و بعد آرامش کنی و راه به دست آوردن دوباره ی دلِ دلبر را برایش دیکته کنی. اصلاً سراغِ وبلاگ بعضی ها نمی روی. چه برسد که ده بار رفرشش کنی تا تعداد بازدیدهایش بالا برود! یا سه ساعت صفحه اش را نبندی تا از اینکه یکی از ده بیست نفر آنلاینی که دارند می خواننش هستی ذوق کنی! دیوانه ای مگر؟! نه. حسودِ واقعی، عاقلانه رفتار می کند. و هدفدار! حسود واقعی، کور نیست. خوب می بیند اتفاقاً. می بیند همه ی چیزهایی را که می توانست برای او باشد. می بیند لب هایی که با او نمی خندند.چشم هایی که او را نمی خوانند. پاهایی که با او راه نمی روند. می بیند همه ی این چیزها را. می بیند و ساکت نمی ماند. می بیند و به جای شانه زدن موهایش روبه روی آینه، رو به شهر جیغ می کشد. حسودِ واقعی، مجموعه ای از نداشته هاست. این آدم، دل سوزاندن دارد. برایش دل بسوزانید. دعایش کنید.    *** تو خیالت راهت. حسود نیستم. گاهی از شنیدن بعضی خبرها جوری ذوق می کنم که کمی بعد به عقل خودم شک می برم حتی. مثالش را هم که خودت می دانی!