ما بو می دهیم

ما آدم های از جهنم برگشته ایم. آدم های حس کردن های واقعیِ دردهای غیرواقعی. آدم های گم شده در چیزهایی که تبِ داشتنش بیمارشان کرده. آدم هایی شبیه هرکسی غیر از خودمان. آدم های نانجیب. نجابت را نمی فهمیم. نداریم. نقشش را سعی می کنیم بازی کنیم و ذاتش را نداریم. چشممان هرز می رود. دستمان هرز می رود. زبانمان هرز می رود. پایمان هرز می رود. ما آدم های هرز رفته ایم. آدم های "ننه من غریبم" بازی. لوسیم. نداشتن لوسمان کرده. چندرغاز لوسمان کرده. بوی تعفن محله لوسمان کرده. خودمان را بُر می زنیم وسطِ آدم هایی که آرزویشان را داریم و وصله ناجور بودنمان تابلو می شود. می رویم درس می خوانیم و تحصیل کرده می شویم و شاغل می شویم و تهش باز مزه ی دهانمان تلخ است. مزه ی دلمان شور است و مزه ی زندگیمان کِدِر. یک جور بوی بد توی خونمان هست که بیزاری تولید می کند. چیزی مثل رنگِ پوست که ارثی است. هیچ نشدن را به ارث برده ایم. سرگذشت می خوانیم. سرگذشت می بینیم. و تا می آییم عبرت بگیریم، جانمان هرز می رود سمت قبولِ بی چون و چرای تقدیر. می پذیریم. به سادگی می پذیریم که ما آدمش نیستیم. آدمش نبوده ایم هیچ وقت. که خوشبختی از اساس مالِ کسی است که نجیب است، که هرز نرفته، که خوب بوده. خوب نبوده ایم و هی به سرِ بد گُل زده ایم. ما آدم های بدیم. بد. و نه حتی نسبتاً بد، آنطور که دیگران می خواهند گولمان بزنند و رویمان اسم بگذارند. تاریخ و جغرافیایمان به ما ثابت کرده که برای چیزی شدن باید جان کند و ما جان کندن بلد نیستیم. باید سختی کشید و ما سختی کشیدن بلد نیستیم. باید کاری کرد و ما آن "یک کاری" را بلد نیستیم. بلد نیستیم آینه بگیریم و خودمان را تماشا کنیم. دستمان شکسته انگار. ما بیشتر از هر چیز به دوست احتیاج داریم. مابیشتر از هر کس دیگری در این دنیا به دوست احتیاج داریم. ما تنهاییم. ما کسی را می خواهیم که بگوید اصلاً بو نمی دهیم.