یک شیشه دارم، پر از عطر شما...

از بین آدم های زندگیتان، آنها که مهربانند، دوستشان دارید، دوستتان دارند، بهشان اعتماد دارید، خوبند، آرامند، بزرگند، صبورند و وسیع، یکی دو نفر را نگه دارید. ته صندوق. جایی که دست خودتان هم دیر به دیر برسد بهشان. با این یکی دو نفر، کمتر حرف بزنید. بگذارید رازهای مگوی زیادی بینتان بماند. تلفن نزنید. قرار ملاقات نگذارید. ماهی یک بار هم سراغشان را نگیرید حتی. اجازه بدهید بکر بمانند. در مصرفشان صرفه جویی کنید. با احتیاط حملشان کنید. این ها می شوند همان سنجاق هایی که شما را به زندگی وصل می کنند. وقت هایی که می رسید به تهِ بی کسی، تنهایی، بی حوصلگی، نیاز، ناتوانی و  وقت خوشی های بزرگ و کوچکِ آشکار و یواشکی، خوشی هایی که دلتان می خواهد فقط و فقط با یک نفر شریک باشیدشان، بروید سراغشان ، در سایه ی خوبی هایشان پناه بگیرید و از بودن با آنها حساس زنده بودن کنید. * برای گلپونه خانوم و آباجی، بی هیچ حرف اضافه.