آدم از یک جایی به بعد، خسته می شود

از خوشبختی دیگران خوشحال می شوم. ذوق می کنم، حتی آنقدر زیاد که احمقانه به نظر می رسد. و از اینکه آن خوشبختی ها مالِ من نیست، غصه می خورم. حرص نمی خورم. عصبانی نمی شوم. حسادت؟ بلد نیستم.  غصه می خورم. این غصه، به آن دیگران و خوشبختی هایشان ربطی ندارد. آنها بهانه اند. تو چه می فهمی دختری که مردی را ندارد برای دیدن زیبایی هایش، چه حالی دارد...؟