شب تاب، خورشیدِ کفِ بشقاب

رویاهای ما شب تاب هایی هستند که در آسمان ذهن ما می درخشند...

شب تاب، خورشیدِ کفِ بشقاب

رویاهای ما شب تاب هایی هستند که در آسمان ذهن ما می درخشند...

شب تاب، خورشیدِ کفِ بشقاب

اگر می شد اینجا نبود و جای دیگری بود، «شاید» خوب بود.
و همین «شاید» است که جا را تنگ می کند...

بایگانی

۳ مطلب با موضوع «یکی که نیست» ثبت شده است

 یکهو باران گرفت. دلم میخواست در حد رعد و برق باقی بماند ولی بارید و اصلا بیا در موردش حرف نزنیم چون من کشک بادمجانهای خوب و دلچسبی میپزم و بهتر است ذهنمان معطوف همین باشد تا همان. 

از باران و دندانهای تیزش زیاد نوشته ام. اگر چاپ شده بود در کتابی چیزی حتما آدرس میدادم که برو فلان صفحه و بخوان و از من بگذر ولی چاپ نشده و ذهنم هم هیچ یاری نمیکند که کجای آرشیوم را نم باران تر کرده یا سیل برده یا هرچی.

میدانی؟ چطور ممکن است که بدانی؟دنیا پر است از موجوداتی که خیلی چیزها را نمیدانند. یکیش من. بگذریم. می شود بگذریم؟


۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۰۵ ارديبهشت ۹۶ ، ۲۰:۳۸
شب تاب

من ایستاده ترین ناامید جهانم. هیچ نقطه ی روشنی نمی بینم و باز مثل کَنه چسبیده ام به این جاده ی خاکی که به نظرم برای یک نفر هم جا ندارد چه برسد به دو یا حالا هر چند نفر بیشتر. یقه ی کسی را نمی شود گرفت. گور پدر دلم که درش اینقدر ساده با تمام امید به رویت باز شد. می دانی؟ باران که می آید تمام تنم می لرزد. هنوز باران که می آید تمام تنم می لرزد. چقدر دلم با تو مهربان بود. چقدر سهم داشتی از دعاهایم. در تمام سال ها فقط یک نفر نفرینم را پشت سرش دارد، فقط یک نفر و کور شوم اگر دلم رضا داده باشد که آن تو باشی.

اگر کنارم بودی، شاید دنیا مرا شادتر می دید با یک قلم همیشگی در دست و هزار واژه ی رقصنده روی کاغذ. شاید سیراب تر بودم. اما دنیا کارخانه ی برآورده کننده ی آرزوها نیست و من حالا ایستاده ترین ناامید جهانم. نفس می کشم چون یک نفر نفسش را بسته به نفسم و او هیچ لایق این نیست که دلش شکسته شود و او صاف ترین دل دنیا را دارد و من هیچ عکسی درون آن نمی بینم جز خودِ فرار کرده در خودم.

بگذریم. پنجشنبه ی آخر سال بود، گفتم یادی کرده باشم از گذشتگان.


۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۶ اسفند ۹۵ ، ۲۰:۴۷
شب تاب



می توانستی با من مهربان تر باشی. می توانستی گاهی متوجه ام کنی که آنقدرها هم خنگ نیستم و راه هایی هم که رفته ام تماماً اشتباه نبوده اند. می شد به من یادآوری کنی که مهربانم و خوب گوش می دهم و قشنگ می خندم. چیزی از دنیا کم نمی شد اگر گاهی تحسینم می کردی. مثلا می گفتی چه خوب که فلان کتاب را خوانده ای، چه خوب که فلان کار را بلدی، چه خوب که فلان شخص را می شناسی، چه خوب که فیلمفارسی نمی بینی. بعید می دانم کوچک می شدی اگر از صدایم تعریف می کردی یا از سختکوشی ام، یا از قد و نیم قدهایم که حتی از پیش دبستانی ها هم یک سر و گردن بالاتر هستند.

نمی گویم کاش دروغ باف بودی، فقط، همه ی این ها، میشد که «گاهی»، فقط گاهی، اتفاق بیافتند. تا یک «همیشه»ی سالم و تمیز در زندگیِ من سر و سامان بگیرد. یک همیشه ی ساده. یک همیشه ی خوب. همیشه ای که من «هیچوقت» نداشتم.




۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۲ آبان ۹۴ ، ۲۱:۰۰
شب تاب