علی ، اقیانوسی عمود بر زمین ....

....امشب ده ها دل کوچک یتیم شد و هزاران کهکشان ، دراین غم عظیم ، ستاره هایشان را اشک ریختند ... ماه خاموش شد ... رخ در سیاهی ابر کشید و نورش را صدقه داد در راه رسیدن کاسه های شیر ، به شیر ... آن شب همه گریه کردند .... خودم دیدم برگ ریزان نخلی را ... ای انسان ،هزار قطره شیر ، هزار مروارید اشک ، و هزار دل پریشان یتیم را ، از روی زمین جمع کن ، وبیاور ... بیاور و اگر بدون او از زندگی ننگ نداری ، آبروی خود را بخواه از خدا ... که زندگی بی آبرو ننگ است ... که علی ، زمین و زمان را آبرو بود ... که علی می دانست تیم چه می کشد در شب های بی پدری ... آن شب شکست صد کاسه ی شیر ، صد کوزه ی دل ... و علی مگر نمی دانست که دست او خرما را شیرین میکرد به کام شب های بی کسی ؟ و مگر نمی دانست صدایش "بسم الله " بود برای جن تنهایی ؟ پس چطور رفت ؟ آخر که برد آن همه کودکانه را که با علی به دهان بچه ها شیرین شد ؟ آخر که گرفت شیرینی بودنت را از ما ؟... که با بودنت خدا با ما بود ...     علی جان ،با تو ، خدا با ما بود ...                                یا علی ....                  "پیش از تو هیچ اقیانوسی را نمی شناختم                  که عمود بر زمین بیاستد ...."                                                                           "با عشق به علی درخشان باشید "                                              "خودم "