زمستان دوست داشتنی من

یا قدیم برای کسی که نثرهای موزونم را دوست دارد.   یک فرشته ی برفی ، سرما ، دست هایی که یخ می زنند ، نوک دماغی که سرخ شده ، سفید ، شالگردن ، بلند ، شب هایی که تمام نمی شوند انگار ، لرزیدن تمام بدن از سوزی که از پنجره می آید ، نگاه هایی که خشک می شوند ، عشق هایی که قندیل می بندند ، آدم برفی بی کلاه ، بی دماغ ، پاهایی که لیز می خورند ، شومینه ای که هیچ چیز را ، هیچ کس را گرم نمی کند ، کلاغ های بی خبر ، برف ، سفید ، سفید ، برف ، برف ، برف ...   کاش کسانی بودند که می دانستند دلم با زمستان چه عشق بازی ها که ندارد . شاد و درخشان باشید یلدایتان پر نور

دوری

یا قدیم برای کسی که نثرهایم را دوست دارد دیشب ، آمد خانه . بعد از هزار سال . دیشب بالاخره آمد خانه و من دیدم که چقدر  پیر شده . چای که برداشت دستش میلرزید ، حرف که میزد صدایش هم . توی چشم هایم نگاه کرد ، مثل هیچ بار دیگر و زیر لب گفت : " چقدر موهات سفید شده گیسو ... "                                                                     شاد و درخشان باشید                                                                           خودم

شعرانه

یاقدیم یرای کسی که نثر های موزونم را دوست میدارد ... می شود برداشت از روی زمین تمام رنج ها را با شعر . تو ، شعر منی که در هم می پیچی طومار رنج ها و تنهایی ها را . من ، چشم هایم می بیند ولی نمی بینمت گوش هایم می شنود ولی صدای تو نشنیدنی است دست هایم باز است ولی ندارمت من ، تنهایی را می دانم سالهاست ...                                                                                          شاد و درخشان باشید                                                                                                   خودم