چه سود از این سکوت و آه از این صبوری...

 

کسی طولانی می‌نویسد که دلش پر باشد، سرش پر باشد. تهی مغز و تهی دل، حرف یومیه‌اش را هم بتواند بزند، بس.

اینکه روزگار چطور آتش‌ها را خاکستر می‌کند و خاکسترها را هم‌نشینِ باد، خود داستانی‌ست عریض و طویل و مرتفع که ربطی هم به ماجرا ندارد.

 

 

بعد تا ابد

 

بعدش فهمیده بودیم که خوشبختی یک مشت خزعبلِ بزک‌دار است تحویل داده شده به بشر. باقی یک خط ممتد بود بی‌ فرازی و بی‌ نشیبی گاهی سرخ و سیاه، گاهی سفید و صورتی.