"قضاوت نمی‌کنم" خیلی نارساست. ذهنِ بیمارِ خستهء پاچه‌گیرِ امثال من را می‌برد سمت میل شدید به بد دهانی که آخر اصلا مگر چیزی برای قضاوت هست؟ که بخواهند قضاوت بکنند یا نکنند و از ریشه حق باکلاسِ من "آدمِ سر در زندگی خود"ی هستم را قائل بشوند برای خودشان؟ یک گُهی هست به نام زندگی و همه سر خوان نعمتش نشسته‌ایم به چَرا. بیایید در مواجه با هم با دهان پر لبخند بزنید و زین پس بگویید " به من مربوط نیست". هان؟ خوشگل‌‌تر است. اینقدر هم تهِ ما را نمی‌سوزاند.
