برای کسی که با او گل کاشتم ...! خانم هاشمی ...

و برای تمام باغبانان روح من ... گفتی بیا با هم گل بکاریم ...به حرف های پر مهرت اعتماد کردم . کاشتیم ، دستانم بوی الفبا گرفت ! تلخ بود و شیرین آن روز ...آن روزی که صفری به بزرگی تمام بازیگوشی ها و سر به هوایی های یک دختربچه ی هفت ساله گرفتم ...و چقدر شرمگین بودم آن روز از بوی الفبای دستانمان.از نگاهت شکستم ، آب شدم ...نگاهی که مرا نمی زد ، مهربان بود.... ......گفتی :"دست هایت را به من بده ، به دست هایت ایمان دارم ..." دادم دستان کوچکم را به آن دست هایی که گرم بود ، مثل دستان مادر ... و از آن روز بود که شب ها ، خواب و آرزوی من "تو" شدن بود ...و روزها تمام تلاشم برای مثل "تو" شدن .... تکه تکه های روحم به دست تو بود . شکستنی بودند ، خودت گفتی ... همان روز که قلم به دستم دادی و گفتی : " اول بنویس به نام خدا ... تا روحت ضد ضربه شود ، نشکند ! ..." گفتی و نوشتم... گفتی .... نوشتم ..... نوشتم و نوشتم و قلمم را زمین نگذاشتم ... ...... و قلمم را زمین نخواهم گذاشت ، تا روزی که به معصومیتی بی پایان که دستانش بوی خوش الفبا می دهد ، بیاموزم که بنویسد :                              " اول بنویس به نام خدا ، آفریدگار معلم ... "                                                     "همیشه شاد و درخشان باشید"