چای مهمانم کن ...

یا قدیم در شبانه روز ، هزار بار هم بالا بیاورم ، باز ، این شهر ،‌چیزی از این شهر ، چیزی از برج ها و عطرها و درخت ها و سطل های زباله اش در من می ماند . چیزی که در من رسوب کرده . چیزی که مرا می خراشد . چیزی که یادم می آورد برای همیشه به این زمین زنجیر شده ام . غروب ها هوس چای می کنم . عطر چای که باشد ،‌بوی کافور گم می شود. زمین و زمان بوی کافور می دهد .  هوای این شهر سنگین است . دیگر در این شهر می شود نفس کشید ؟ اصلا حال هست ؟ حوصله هست ؟ اصلا " تو " هستی که چای دم کنی برایم ؟ که چای دم کنم برایت ؟ چیزی درونم را می خراشد. چیزی مثل عطر چای در غروب شهری بی تو ...                                                                                            درخشان باشید                                                                                            خودم