برای خاطر پروازش در برف

هیچ خوشت نمی آید از فضاهای باز و از هوای سرد ، اما می روی . پالتوی قهوه ای بلندت را می پوشی ، دو بطری شیرکاکائو از یخچال برمیداری و جیب هایت را چک می کنی که شکلات تلخ سرجایش باشد مثل همیشه. با شالگرن سفیدت صورتت را می پوشانی نه به خاطر اینکه او دوست ندارد تو را با گونه و بینی سرخ ببیند - می دانی که این اصلا برایش مهم نیست - به خاطر اینکه یک فضای بسته ایجاد کنی برای خودت ، طبق عادت !! و وقتی مطمئن شدی که دیگر یک ثانیه را هم نمی توانی تحمل کنی ،می روی ! می روی دنبالش ! وقتی سوار ماشینت می شود مثل همه ی دلداده های عالم میدانی که دلت نمی خواهد در آن لحظه هیچ کس دیگری جز او کنارت نشسته باشد! خارج از شهر ، دورتر و دورتر از دیوارهایی که تو دوستشان داری، کنار یک زمین مسطح پوشیده از برف توقف می کنی و وقتی با عجله درب ماشین را باز میکند و مثل یک پرنده درآن آسمان سپید پرواز می کند ، تمام وجودت می داند که تاهزار سال دیگرهم می توانی بایستی به تماشایش !    خودت را به او میرسانی ، تا چشم کار می کند سپیدی است و تا گوش می شنود صدای خنده های او! لحظه ای سکوت می کند. ازچشمهایش میخوانی که چه می خواهد . ثانیه ای بعد هر دو  فریاد می زدید :۱! ۲ ! ۳ !  و  پخش زمین می شوید به هوای ساختن فرشته ی برفی !! از ته دل می خندید !  بطری های شیرکاکائو را فراموش نکرده ای ، یکی برای او که زمستان و تابستان  این تنها انتخابش است و دیگری برای خودت که او تنها انتخابت است !!  می نوشید و از هزار آرزوی قشنگ حرف میزنید و سعی می کنید برق چشمهای همدیگر را شکار کنید . وقت برگشت مثل همیشه می پرسی : " تو چرا اینقد شکلات  تلخ دوست داری ؟" و پاسخ می شنوی : " چون تو همیشه یکی توی جیبت داری !!" ...