شهر آشوب

من افکار و احساساتم را خوب بیان نمی کنم. خیلی هم گُه بیان می کُنمشان. خیلی وقت ها حیف می شوند افکار و احساساتم و اصلاً یک چیز عجیبی می شوند و کلاً زیر و رو می شوند و آدم ها به کلی رَم می کنند و من می مانم و حوضم. سال هاست این ویژگی را در خودم کشف کرده ام و به سادگی خودم را در دسته ی « آنهایی که نمی توانند بفهمانند» قرار داده ام و هی گشته ام به دنبال دسته ای که بشود نامش را گذاشت « آنهایی که حرف ِ آنهایی که نمی توانند بفهمانند را می فهمند» و خب یک سری موفقیت های ناچیز هم داشته ام، ولی حالا کو تا آن لحظه ی آرامش؟