خودم بودم!

تو نمیدانی من امروز چه کردم. خودم هنوز گیجم! رفتم افق. به خودم جایزه دادم. یک شکلات گلاسه خوردم تا مغزم خنک شود و باور کنم که آن آدم، من بودم! گفت فلان کار را که وظیفه ات نیست بیا و مثل همیشه با گردن کج و به روی چشم گویان انجام بده و گفتم، نه. گفتم نمی توانم. گفتم چشم پزشک گفته پشت کامپیوتر ننشین. یک ذره دروغ بافتم. یک ذره. ولی می ارزید. کمرم را داشت دو تا می کرد. طاقت نیاوردم. عاقبت بعد از یک سال زبانم چرخید به نه گفتن. جوری بهش برخورد که بیا و ببین. نتوانست پنهان کند. توی دلم یک به دَرَکِ قوی و عظیم و محکم گفتم و رفتم پیِ وظایف تعریف شده ام. این داستان ادامه دارد البته. گرگ زخم خورده، زهرش را می ریزد. منتظرِ فرصت است. بگو منتظر باشند. ما نیز با آنها منتظر می مانیم!***کسی می دونه چه بلایی سر وبلاگ مهشاد هاشمی اومده؟