یک رؤیای پاک یا : خیال خام پلنگ من ...

نگران نباش . تو هنوز هم می توانی پاهایت را محکم روی زمین بگذاری و راه بروی به جلو به عقب به چپ و راست یا اصلا می توانی بایستی . هنوز می توانی دستهایت را مشت کنی یا باز نگهشان داری یا با آنها قلم برداری یا سنگ برداری یا بلیت هواپیما برداری یا و یا و یا ... . هنوز می توانی چشمهایت را به روی همه چیز ببندی یا به روی همه چیز باز کنی یا به روی بعضی چیزها ببندی و به روی بعضی چیزها باز کنی . تو هنوز می توانی با دهانت با لبهایت بگویی ، بخندی یا حتی سکوت کنی.هنوز می توانی به خودت اعتماد کنی . همه ی وجودت مال خودت است ،  تک تک اعضای بدنت ، همه ی سلول های عصبی ات ، مغزت ، روحت ، قلبت. هیچ چیز تغییر نکرده . هیچ چیز تغییر نمی کند . همانطور که همه ی آدم های دنیا می دانند آسمان هنوز آبی است و خورشید هم بی وقفه طلوع می کند و غروب می کند و البته گاهی هم می گیرد مثل دل بعضی آدم ها . قانون طبیعت عوض نمی شود . هیچ چیز تغییر نمی کند. چقدر ساده و آسیب پذیرند کسانی که خیال می کنند چیزی عوض شده یا می شود . چقدر حالشان دردناک است .چقدر می شود به حالشان اشک ریخت ...

انتظار یا : امیدی که زنده نگه میداردم

بالاخره یه روز میای و میبینی بی قراری هامو ...

همینی که هستم یا : اعتراف

از هر امتحان و مسابقه و شرایط از پیش تعیین شده برای نشون دادن روحیات و خلقیات و توانایی ها و ... بدم میاد چون از اینکه مورد قضاوت قرار بگیرم بدم میاد چون از اینکه مورد قضاوت قرار بگیرم  می ترسم .

خاطرات یا : زمانی برای افسوس های بزرگ

امان از همه ی " برای کسی که نثرهای موزونم را دوست دارد " های فراموش شده که با ناخن روی دیوار دلم خط می کشند ...

رنجانه یا : کارد به استخوان رسد دم مزن و سخن مگو ؟

تا آخر عمر خودم را سرزنش خواهم کرد بابت این که تو را گریه کردم در شبی که به دنبال شب های پر بغض پیشین آمده بود و می توانست شبیه همان شب ها هم باشد و بگذرد اما نشد. کار به جایی رسیده بود که  هرگز نمی شد شک کرد به شکسته شدن سد. سدی که تمام این روزها و شب ها و همه ی این ثانیه ها با سکوتم با امیدم با دلتنگی هایم با خاطراتم (خاطراتت) و با روکشی از شادی ها و سرگرمی های لوس روزانه و لبخندی تصنعی و حرف ها و واژه هایی تصنعی تر ساخته بودمش و با این که از همان اول هم می دانستم که سست است و سخت شکننده اما کم کم داشت  باورم میشد که توانسته ام جلوی سیل را بگیرم - جلوی تو را - . آن شب سد شکست . تو جاری شدی و همه چیز را زیر و زبر کردی و پیروزمندانه گذشتی و باز من ماندم و تکه هایی از خودم که هیچ به من نمی مانست و بیشتر شبیه کبوتری بود که دانه دانه پرهایش را از ریشه کنده بودند و هزار بار از بلندی پرتش کرده بودند تا پرواز کند ... چه می گویم؟ چرا می گویم؟ چرا به " تو " می گویم؟ نمی دانم. شاید چون خیال می کنم  ممکن است بدانی دلم شکسته است و ممکن است کاری بکنی.