تویی که میان خیال سبز بهار پنهانی

یا قدیم یک سر سوزن هم خیال نکن که چیزی را یادم می رود ، چون نمی رود . یادم نمی رود بخوانم ، بنویسم ، خوانده هایم را لذت ببرم و نوشته هایم را تقدیم کنم (یادم نمی رود چیزی را که برای خودم نیست ، برای خودم نگه ندارم) . یادم نمی رود که چه کارهایی می توانم بکنم به طور بالقوه و یادم نمی رود که با این بالقوه ی زهرآلود خوش باشم تا زمانی که باران ببارد ؛ همان بارانی که دل را خون می کند و نمی آید ، انگار خوش ندارد آتش هیچ شهری را ، هیچ دلی را خاموش کند . چیزی را یادم نمی رود . حواسم جمع است . جمع جمع . چیزی در درونم مرا می خنداند ، مرا آرام می کند و مرا به صبر دعوت می کند . چیزی در درونم ، قول داده که بهار بیاید ...

انتظار در روزهای گرم یا کاسه پشت تنهای شاعر!

یا قدیم نه اینکه نتونم یا بلد نباشم ، اتفاقا خوب هم بلدم . کافیه یه گوشه بشینم و یه مداد و یه تیکه کاغذ هم دستم باشه ؛ اون وقته که چیزایی می نویسم روی همون یه تیکه کاغذ و با همون مداد که وقتی می خونیشون به جاهایی سفر کنی که هیچ کشتیی هم نتونه ببرتت . فهمیدی ؟ اوضاع رو به راهه . فقط گذاشتم ،دلم خودش از لاکش بیاد بیرون تا بهت یاد بده که چیا بلده . عجله ای ندارم. زمان همه چیو درست می کنه.