روسری سبز

یا قدیم برای کسی که نثرهای موزونم را دوست دارد .   شب ها که سرد می شود ، پتو را دور خودم می پیچم . سعی می کنم بلند شوم و قهوه ی گرم آماده کنم . روی صندلی راحتیی که رو به روی شومینه ی همیشه خاموش گذاشته ام می نشینم و قهوه را می خورم . همه اش حواسم به این است که قهوه روی پتو نریزد ، ولی می ریزد . گرم که می شوم یادم می افتد که شومینه را هیچ وقت روشن نکرده ام . هیچ وقت ، جز تابستان پارسال . آمدی اینجا . یک راست رفتی سراغ شومینه و روشنش کردی . هیچ وقت نفهمیدم چرا . سرم درد می گیرد . قهوه که می خورم سرم درد می گیرد . دنبال قرص می گردم . توی یخچال و توی کابینت . پیدا نمی کنم . روسری سبزی رو که  همین امسال برایم خریدی پیدا می کنم و می بندم روی پیشانی ام . همیشه فکر می کردم برف که بیاید می روم بیرون و آنقدر زیر برف می مانم تا سفید سفید شود سر تا پایم . اما امسال برف هم آمد و من همین جا بودم . روی صندلی راحتی رو به روی شومینه خاموش با پتویی که دورم پیچیده ام و رویش قهوه ریخته و روسری سبزی که دور پیشانی ام بسته شده . سی دی رو خیلی وقته عوض نکردم . می چرخد و می خواند . هزار باره و هزار باره ... دلیجان سفرت خوش برو ....                                                                                                          درخشان باشید                                                                                                            شب تاب

چشم هایت با من کار دارد ، حتی اگر باور نکنم ...

یا قدیم برای کسی که نثر های موزونم را دوست دارد (خواستم نیایم دیدم که چشم هایت ....) * * *   خیلی چیزها را دیگر باور ندارم . مثلا اینکه ماه فقط یک بار در ماه کامل می شود ، یا اینکه می شود شکلات تلخ ۹۷٪ خرید با آخرین اسکناس توی کیف ، یا حتی اینکه میشه بدون درس خوندن دانشگاه قبول شد ... خیلی چیزها . خیلی چیزها . دنیایم را دارم رنگ تازه ای می زنم با نبودن باورهایی که روزی بودند و حالا  دیگر آنقدر دورند که نمی شود گفت هستند . این روزها سرم شلوغ است ، به شدت تر از آنکه فکر کنی و باور کنم .     شاد و درخشان باشید همچنان !                شب تاب

شعری برای تو ...

یا قدیم

برای کسی که نثرهای موزونم را دوست دارد

 

می خواستم شعری بنویسم که تو بتوانی بخوانی . شعری که سخت نباشد . تا حد ممکن کوتاه باشد ، ساده و جمع و جور . آبی باشد ، رنگی که تو دوست داری . سعی کردم بوی خوبی بدهد ، چیزی شبیه بوی یاس .

میخواستم توی جیبت جا شود تا هر جا می روی بتوانی با خودت ببریش . با خودم قرار گذاشته بودم که تمام لبه های تیزش را از بین ببرم تا مبادا دست هایت را ، چشم هایت را آزار دهد . دوست داشتم حسابی صاف و صیقلی اش کنم تا بتوانی خودت را در آن ببینی .

اصلا دلم می خواست به شعرم یاد بدهم که راه برود و حرف بزند . راه برود و حرف بزند و خودش را به تو برساند و بگوید که چقدر دوستت دارم .

می خواستم اما فرصت نشد . تا بایم به خودم بجنبم دیدم که رو به رویت ایستاده ام و هزار بار گفته ام که دوستت دارم ...

 

شاد و درخشان باشید

خودم

دلم میگیره وقتی ...

یا قدیم برای کسی که نثرهای موزونم را دوست دارد با آرزوی خوشبختی ... نشسته بودیم .لیوان نسکافه به دست نشسته بودیم روی نیمکتی در پارکی که همه ی درختهایش چنار بود . چند تایی کتاب روی نیمکت بود ، بین من وتو . شازده کوچولو و جنگل واژگون را یادم است ، بقیه شا ن را نه . گفتی : " بخور ، سرد میشه ... "  نسکافه ات را خورده بودی . گفتم : " سرد دوست دارم ... " هرچند آن روز سرد و گرمش زیاد فرق نمی کرد ، به هر حال نمی خوردمش . گفتم : "تمامشان را نمی توانم ببرم خانه ... " یکی از کتابها را برداشتی .  جوری ورق می زدی انگار می خواستی چیزی از کتاب از انگشتانت به قلبت نفوذ کند . دلت گرفته بود . دلت که می گرفت می آمدی اینجا . بین این همه چنار که برگ های پهنشان مثل هزار دست از روی شاخه ها به سمت تو فرود می آیند ... - تمامشان را ... - دوست داشتم پیش تو باشند ... شازده کوچولو رو برداشتم . صفحه ی آخرش را که دیدم یاد سوال همیشگی ام افتادم . ۲ تپه ی شنی بود با تک ستاره ای در آسمان ... - ماره واقعا نیشش زد ؟؟ - کنایه است ... انگار نگاه پرسشگرم را روی نیمرخ صورتش حس کرد . به نیمکت تکیه داد . سرش را رو به آسمان گرفت . چشم هایش را بست و گفت :" کنایه است ... نیش مار کنایه است . خود مار کنایه است . شازده کوچولو که جسم نبود . تمامش روح بود . پاک بود و روان . مثل آب مثل باد مثل عشق . رفتن تلخه . دل کندن تلخه . سفر دل کندن می خواد و دل کندن تلخه ، مثل نیش مار .مرگ یه لحضه است ، مثل جرقه ای که کنار ای شازده کوچولو ... " چشم هایش راباز کرد . به صورتم نگاه کرد ، اشک هایم را که دید روی صورتم ، ساکت شد . چشم هایش داشت چیزی را داد می زد که دوست نداشتم بشنوم . گفت : " داره بارون می گیره ... " گفتم:" تنهات نمی زارم ... " خندید . گفت : " زیادی شازده کوچولو خوندی مگه نه !؟ " هق هق کنان گفتم  :" تنهات نمی زارم ... " بلند شد . کتابها را برداشت . گذاشتشان توی بغلم . یک قطره باران افتاد روی جلد کتابی که الان یادم نیست . گفتم : " دلم تنگ می شود ..." گفت :" یادگاری ها برای همین اند دیگر ! من هم تمام بوسه هایت را دارم ، اینجا ... " و انگشتش را گذاشت روی گونه ی راستش .خنده ام گرفت . لبخندی زد . گفت : " بلند شو ، باران گرفته ... " بلند شدم . یک دستم به دست او بود و یک دستم به شازده کوچولو ، جنگل واژگون و کتابهایی که الان یادم نیست ...   شاد و درخشان باشید خودم

شبانه

یا قدیم آرزوی دست هایت را دارم ... دست هایت را ندارم کدام شب ، بودن تو معنا می شود پس از سالها ؟                                                              شاد و درخشان باشید                                                                        خودم

مژده بده مژده بده ...

یا قدیم  حالم خوب است . به شدت !! شاید به خاطر بهار باشد ، شاید . شاید هم به خاطر این باشد ، که چشم هایم دارد دنیا را جور دیگری می بیند ، چند وقتی است .   سال نو را به دوستان نازنینم فریبا و آقای محترم ، معصومه و نسیم دردانه اش ، سحر و خواهر بی همتایش ، آسیه و مهربانی هایش ، حنانه و دل دریایی اش و همچنین به هل یگانه و ... کسی که نثر های موزونم را دوست دارد ، تبریک می گویم .                                                             شاد و درخشان باشید                                                                      خودم

دنیای من ، خنده ی توست ...

یا قدیم برای کسی که نثرهای موزونم را دوست دارد. چشم هایت را ببند . تصور کن دشتی از گل های رز سفید را که آسمانی دارد بی نهایت نیلی و رنگین کمانی با هفت رنگ با شکوه . تصور کن نسیمی می وزد که پوستت را مست می کند ! پروانه هایی هستند که درخشش رنگ هایشان ، چشم هایت را بوسه می زند . تصور کردی ؟ دنیای من ، می شود همان دشت گل رز سفید ، وقتی تو می خندی ...                                                      شاد و درخشان باشید                                                                        خودم

تولدانه !

یا قدیم اسفند ۸۴ ...                 . . . . . . . اسفند ۸۷  ؟؟!!                                    تولدم مبارک شاد و درخشان باشید

خیس تو می شوم ...

یا قدیم برای کسی که نثرهای موزونم را دوست دارد . ابرها را رویم می کشم . تمام ابرهای سیاه را که باران می بارند . تو می باری روی تنم . خیس تو می شوم . ابرها را می خواهم ، برای هزار سال ، هزاران سال . باران اینقدر لطیف است ، اینقدر لطیف است ، اینقدر که احساس می کنم تو ، مرا می بوسی . دوست دارم بوسه هایت را روی صورتم بدوزم . بودنت را زیر این پتوی ابری نقاشی کن . من این هوا را دوست دارم .بگو خورشید همان جا که هست بماند . کاش می توانستم ابرها را توی اتاقم نگه دارم . به من بگو چرا اینقدر دیر به دیر می باری ؟؟! لحظه هایم بی تو خشک می شوند ، ترک بر می دارند . تو ، خود خود بارانی ! نه ! باران فقط گوشه ایست از تو ! تو هزار بار بزرگتری ، هزاران بار فراتر ، ابری تر ، لطیف تر ، بارانی تر ، آسمانی تر ...                                                                                       شاد و درخشان باشید                                                                                                 خودم

خاطره

یا قدیم برای کسی که نثرهایم را دوست دارد مدت ها بود یادم رفته بود که کنار زدن موهایت را از روی صورتت ، چقدر دوست داشتم و بازی کردن با انگشت هایت را وقتی توی چشم هایم نگاه می کردی و می گفتی که دویدن روی ماسه های ساحل را خیلی دوست داری . حتی یادم رفته بود که دویدن روی ماسه های ساحل را چقدر دوست داشتی . هیچ یادم نبود ، ستاره های دنباله دار را دوست داشتی و با دیدنشان ، با خنده جیغ کوتاهی می کشیدی و چشم هایت را می بستی و آرزو می کردی و هیچ وقت هم به من نمی گفتی چه آرزویی کردی ... تا این که ... دیشب باران آمد . می گفتی باران ، بوسه ی خداست روی تن عاشق هایی که با هم زیر باران راه می روند . یادم نرفته بود که می گفتی باران بوسه ی خداست روی تن عاشق هایی که با هم زیر باران راه می روند . دیشب باران آمد . من خیلی چیزها یادم آمد . خیلی چیز ها .                                                                                   شاد و درخشان باشید                                                                                            خودم

رویا ؟!

یا قدیم   خواب دیدم که گوشه ای آرام نشسته ام و درس می خوانم . حتی در خواب هم می دانستم که این ، فقط ، یک ، " خواب " است .                                                                        درخشان باشید !!

گفتنی ها ... ؟؟

" یا قدیم "   نثری موزون برای کسی که نثرهای موزونم را دوست دارد .   می خواستم بگویم " گفتن نمی توانم " آیا همین که گفتم یعنی همین که گفتم ؟                           " قیصر امین پور "     حرف هایی که می زنم ، حرف هایی نیست که می خواستم بگویم ، حرف هایی است که گفتنشان می آید . لطفا به دقت به آنها گوش کن . خودت جوری ترجمه شان کن که هم خدا را خوش بیاید و هم بفهمی که چقدر ، حرف هایی که می زنم ، حرف هایی نیست که می خواستم بگویم ... شب است . ماه کامل است . سردم است . می خواستم بگویم ، " دوستت دارم " . توانستم ؟؟                                                               شاد و درخشان باشید                                                                    خودم

محرم ؟

یا قدیم برای کسی که نثرهای موزونم را دوست دارد . دوباره عالم ، شب شد . غمی دنیا را گرفت که خیلی ها چیز زیادی از آن نمی دانند . خدا ، سال های سال پیش ، از بهترین و ماه ترین بنده هایش ، قصه ای ساخت عشق آلود . قصه ای عظیم که نمیشود فراموشش کرد . اصلا خدا آسمان و زمین را با خون رنگ کرد تا فراموش نشود . من در این روزها ، گریه ام نمی آید ؛ غصه ام می شود . می خواهم بیشتر بدانم .                                                                                               درخشان باشید

رد پا

یا قدیم برای کسی که نثرهای موزونم را دوست دارد از تمام دیوارها می گذرم ، یک صبح زمستانی که هیچ صبح بودنش معلوم نیست و به شب هایی می ماند که تو دیگر نبودی . از تمام دیوارهایی که یک به یک می ساختی و می رفتی . می گذرم و هیچ هم پایم نمی لرزد . عاقبت یک روز تمام می شوند تمامشان و من آسمانی را پیدا خواهم کرد هم رنگ تو . زمستان است هنوز ، جای پاهایت را می بینم روی برف های بعد از آخرین دیوار . جای پاهایی که هست تا دوردست .                                                                                شاد و درخشان باشید                                                                                             خودم

زمستان دوست داشتنی من

یا قدیم برای کسی که نثرهای موزونم را دوست دارد.   یک فرشته ی برفی ، سرما ، دست هایی که یخ می زنند ، نوک دماغی که سرخ شده ، سفید ، شالگردن ، بلند ، شب هایی که تمام نمی شوند انگار ، لرزیدن تمام بدن از سوزی که از پنجره می آید ، نگاه هایی که خشک می شوند ، عشق هایی که قندیل می بندند ، آدم برفی بی کلاه ، بی دماغ ، پاهایی که لیز می خورند ، شومینه ای که هیچ چیز را ، هیچ کس را گرم نمی کند ، کلاغ های بی خبر ، برف ، سفید ، سفید ، برف ، برف ، برف ...   کاش کسانی بودند که می دانستند دلم با زمستان چه عشق بازی ها که ندارد . شاد و درخشان باشید یلدایتان پر نور

دوری

یا قدیم برای کسی که نثرهایم را دوست دارد دیشب ، آمد خانه . بعد از هزار سال . دیشب بالاخره آمد خانه و من دیدم که چقدر  پیر شده . چای که برداشت دستش میلرزید ، حرف که میزد صدایش هم . توی چشم هایم نگاه کرد ، مثل هیچ بار دیگر و زیر لب گفت : " چقدر موهات سفید شده گیسو ... "                                                                     شاد و درخشان باشید                                                                           خودم

شعرانه

یاقدیم یرای کسی که نثر های موزونم را دوست میدارد ... می شود برداشت از روی زمین تمام رنج ها را با شعر . تو ، شعر منی که در هم می پیچی طومار رنج ها و تنهایی ها را . من ، چشم هایم می بیند ولی نمی بینمت گوش هایم می شنود ولی صدای تو نشنیدنی است دست هایم باز است ولی ندارمت من ، تنهایی را می دانم سالهاست ...                                                                                          شاد و درخشان باشید                                                                                                   خودم

تصمیم ...

یا قدیم برای کسی که ... از روی بام دستان کوچکش سنگی نشانه رفت از توی کوچه ها یک دامن قشنگ با گیسویی بلند رد میشد و ... سنگ ؟ ...شاد و درخشان باشید از  " زهره خوب بخت "

سال ها

" یا قدیم "  یرای کسی که نثر های موزونم را دوست دارد تو ، لاک ناخن منی . تو رنگ رژ لبمی که مالیدم تا سلامم خوش رنگ تر باشه برای قرار اول که ... تو ، بوی عطر منی که رو تنم ماسید وقتی نیامدی ... سالهاست آینه ، آرایش سالها پیشم را به خاطر دارد . همان لاکی که تویی ، همان رژ لب که تویی ، آینه هر روز من را همانطور می بیند ، همان دختر چهارده ساله ، که هزار و چهارصد سال است همه ، آرایش از مد افتاده اش را مسخره می کنند ... شاد و درخشان باشید          خودم

بی عقل

" یا قدیم " من میوه دوست ندارم . مامان گفت باید هر روز صبح یه سیب بخورم . گفتم نمیشه به جای یه سیب یه بسته چیپس خورد ؟ ! مامان یه نگاه عاقل اندر سفیه بهم کرد و گفت : " اگه تو عقل داشتی ... ! "...خودم هم می دانم که اگر عقل داشتم خیلی اتفاقها می افتاد ، اما خوب ...مثل اینکه قسمت نبوده !! شاد و درخشان باشید             خودم