کویر

یا قدیم   نوشتن چیزهایی که  توی دلت نیست  مثل  نوشیدن آب از چشمه ایست که  هرگز وجود نداشته ! من  تشنه ی این آب نیستم .  اینقدر در این کویر می مانم  تا باران ببارد.

فال بغض

یا قدیم اینجا تمام بغض های دلم را ریخته ام توی فنجانی که لبه اش جای لب های توست و فال قهوه می گیرم خوشبختی ام را که احتمال وقوعش چیزیست شبیه حضور برف در یک ظهر جمعه ی تابستانی در اواسط مرداد. با خودم می گویم ، منتظرت می مانم، در جایی از این دنیا ، که ممکن است تو دلت بخواهد از آن عبور کنی و می بینم جای دیگری نمی توانم منتظرت بمانم . تمام دنیا همین یک نقطه است ، همین صندلیِ رو به چشمانت، همین آبیِ بغض کرده ی بالای سرم ، همین شعرهایی که بوی شب بو می دهند ، بوی تو را می دهند !! ... امان از دنیا ، که کاری کرد تو نباشی. من ، سر از کار این دنیا در نمی آورم . سری ندارم که بخواهم در بیاورم ! تمامِ من ، دلی بود ، که یک شب ، آن را به چشم هایت بستی و بردی ...

باران

یاقدیم درد عجیبی است بودن تو و نفس کشیدنت زیر همان آسمانی که من نفس می کشم با تمام شعرهایم و می خندم گاهی ، وقتی حتی روحت هم خبر دار نشود از تمام چیزهایی که هست و نیست و می آید و می رود در دلم ... . ماتمی است که فقط می شود گریه اش کرد ، در هوای گرم و خفه ای که تنهایی از آن می بارد . من هیچ وقت خدا یادم نمی رود که حال آسمان چگونه بود ، شب شعر خوانی چشم هایت !  دل های زیادی هستند که کسی از حالشان باخبر نمی شود . که کسی نمی بوسدشان، کسی موهایشان را نمی بافد ، کسی قصه نمی خواند برایشان . این جور دلها خوب می دانند کسی چون تو، یعنی چه !! من باران را دوست دارم. هزار سال هم که بگذرد میانه ام با آفتاب خوب نمی شود. کاش می دانستی که درخشیدن هیچ فایده ای ندارد. به خاطر خدا ، فقط ببار .

دلتنگی...

یا قدیم   نگو که دلت تمام کاه­ها را کوه می کند! به دلم خرده نگیر. نیستی... کوه­تر از این ؟؟؟

بارانم ! باران من ...

"یا قدیم"   دیشب ، تو باریدی و من ، خشک شدم زیر برق صدایت . می باریدی و می غریدی و فریاد میزدی و می رویاندی چیزی در دلم ، که دل نبود و نمانده بود و دریایی شده بود وحشی و شبی بی کران و پر ستاره .  برو ، ولی هیچ ، آسمانی را که داده ای به دلم ، نخواه که بگیری و ببری و بروی به امان همان خدایی که خوب می داند در دلم چه غوغایی است .  آسمانت را می خواهم ، برای هزار عمر پریدن و دل دادن ...

ندیدی و رفتی ... یا رفتی و ندیدی ؟

یا قدیم زمین و زمان را به هم دوختم . زیر باران دعا کردم .  نامه نوشتم . نامه پاره کردم . نامه فرستادم . شعر گفتم . دو روز غذا نخورد م. سه روز ، چهار روز ... راه رفتم و کاری نکردم . ایستادم و کاری نکردم . نشستم و بازهم کاری نکردم . نمی توانستم که بکنم . کتابهایم را پاره کردم . نوشته هایم را پاره کردم . کاغذهایم را ... کافی بود سرت را می چرخاندی ....                                                                                                     درخشان باشید                                                                                                       شب تاب *برای کسی که موزون نثرهایم را دوست دارد .

در تو گم می شوم ...

یاقدیم مطلبت را خواندم . کلیک . کامپیوتر را هم خاموش کردم . چیزی نگو ، تماس هم نگیر . چند روزی را باید دنبال خودم  بگردم .                                                                                        درخشان باشید.

دنیا همان دنیاییست که ...

"یا قدیم" نثری موزون برای کسی که نثرهای موزونم را دوست دارد . اینجا همان دنیاییست که باران دارد و کویر و رنگ و رنج و شور و شعر و ... اینجا همان دنیاییست که " تو " دارد و " من " و گاهی هم "ما" ... اینجا دنیاییست که خاطره دارد و چیزهایی که می مانند و چیزهایی که می روند . اینجا همان دنیاییست که که من در آن عاشق شدم . دنیایی که هیچ چیز را یک رنگ نمی گزارد . من را رنگ می کند . تو را رنگ می کند . خاطره ها را رنگ می کند ، خودش را رنگ می کند ... اینجا همان دنیاییست که خدا انتخابش کرد برای سفر چشم های من به آسمانی که ستاره دارد و ماه دارد و کویر دارد .... من از اینجا بودن نمی ترسم ، که گوشه ای از همین دنیا " تو " هستی ، آرام و مطمئن .                                                                                        شاد و درخشان باشید                                                                                                  شب تاب

اینجا ... توی قلبم !

"یا قدیم"   خوب می دونم اینجا کجاست و چکار دارم می کنم ! فقط نمی دونم " تو " این وسط چکار می کنی !؟

چای مهمانم کن ...

یا قدیم در شبانه روز ، هزار بار هم بالا بیاورم ، باز ، این شهر ،‌چیزی از این شهر ، چیزی از برج ها و عطرها و درخت ها و سطل های زباله اش در من می ماند . چیزی که در من رسوب کرده . چیزی که مرا می خراشد . چیزی که یادم می آورد برای همیشه به این زمین زنجیر شده ام . غروب ها هوس چای می کنم . عطر چای که باشد ،‌بوی کافور گم می شود. زمین و زمان بوی کافور می دهد .  هوای این شهر سنگین است . دیگر در این شهر می شود نفس کشید ؟ اصلا حال هست ؟ حوصله هست ؟ اصلا " تو " هستی که چای دم کنی برایم ؟ که چای دم کنم برایت ؟ چیزی درونم را می خراشد. چیزی مثل عطر چای در غروب شهری بی تو ...                                                                                            درخشان باشید                                                                                            خودم

delam mikhahad bahar ...

یا قدیم به خدا می خواستم در شرایطی که فقط ۳۰ دقیقه تا لحظه ی تحویل مونده از بهار بنویسم و از تو ُ اما سفیدی برف روز رفتنت چشم هایم را کور کرده . چیزی نه می گویم ُ نه تو بگو . فقط به همان بهاری که می گویی دوست داری ُ برگرد . در بهار بدرخش مثل برف  ُ زیر نور خورشیدی که دوست ندارم .

ماهی که تویی ، نیستی !

"یا قدیم " برای کسی که نثرهای موزونم را دوست دارد و شاهدخت سرزمین لیمونا !   سلام آسمان ! چرا تمام شب دلت گرفته بود ؟ چرا دوباره ابر توی چشم های تو نشسته بود ؟ مگر دوباره ماه رفته است ؟؟ تمام شهر در شب گذشته مرده بود . دلش گرفته بود . ماه ، یار بی وفای شهر ماست . می رود ، تمام شهر قبر می شود . سرد می شود . هزار شمع کوچک و بزرگ نذر کرده ام ، که ماه باز هم عاشقت شود ، تو هم برای او کمی ، مهربان تر و قشنگ باش ! کمی بخند ! به افتخار ماه ، صد هزاران هزاران ستاره را صدا بزن .  بدون ماه ، خنده های شهر رفته اند ، ولی دلم نوید می دهد که او ، سپید و ناز ، شبی دوباره شهر را قشنگ می کند ... کمی بخند ...                                                                 شاد و درخشان باشید                                                                          خودم

2012

یا قدیم نثری موزون برای کسی که نثرهای موزونم را دوست دارد. چند ثانیه ی دیگر ،           آسمان به زمین می آید .                  بعد از آن دیگر هیچ درخت گیلاسی شکوفه نخواهد زد.                                 دیگر هیچ شهابی آسمان را خط نخواهد زد.                                 دیگر صبح نخواهد شد .                                 شب نخواهد شد .                                 دیگر هیچ چیز ، هیچ چیز نخواهد بود .      چند ثانیه ی دیگر ،                      که تو در پیچ جاده گم شوی ...                                                           شاد و درخشان باشد                                                                                خودم

پیغام

یا قدیم برای کسی که نثرهای موزونم را دوست دارد. دیدمت . هر سه بار که آمدی جلوی خانه و پشت چنار آن طرف کوچه پنهان شدی ! گل سرخت کم کم دارد پژمرده می شود . کادوی هدیه ات حسابی باید خیس شده باشد .باران می آید ، صبح تا همین حالا  ، شاید هم تا شب یا فردا صبح . اگر همین طور دست دست کنی چیزی نه از خودت می متنند نه از آن هدیه ی توی دسستت ، زیر این باران . جرئت کن. چند قدم که برداری رسیده ای به این طرف کوچه جلوی در خانه . حواست به موتورسوارها و ماشینی ها باشد. کوچه خلوت است و عریض ، بی هوا می آیند. امروز باید روز خوبی باشد. جرئت کن . حواست را جمع کن . زنگ طبقه ی سوم را بزن . نترس ! در باز می شود. فحش هم نمی شنوی . وقتی که گفتم آمده ای ، خندید ! شاد و درخشان باشید خودم * فکر می کردم اگر طبق عادت ، هر سال ،روز تولد وبم مطلب نزارم ، آسمون به زمین میاد ! نیومد ! * اول اسفند رو به خودم تبریک میگم . فکر کنم این وب تنها کاریه که مداوم، هرچند لنگون لنگون، دو سه سالی هست ادامه اش میدم .

موسیقی

یا قدیم برای کسی که نثرهای موزونم را دوست دارد.   دوست دارم تمام درختها نارنجی باشند، مثل همان پاییزی که تو روی نیمکت نشسته بودی و من دوستم دیر آمده بود و تمام پارک را داشتم متر می کردم با قدم هایی که با ترانه ی دریا تنظیم شده بود. مثل همان پاییزی که تو زیر نم نم بارانش نشسته بودی و چای می خوردی و گاهی هم چایت را هم میزدی با قاشق و بی خیال بودی و آرام . دوست دارم تمام درخت ها نارنجی باشند و باران هم بیاید نم نم و صدای ترانه ی "دریا" هم از جایی دور بیاید و من هم بیایم به همان پارک ، بی دغدغه ی آمدن و نیامدن دوستم و جایی بایستم و تو را نگاه کنم. یک دل سیر نگاهت کنم. تو را که زیر نم نم باران نشسته ای و چای می خوری و آرامی و بی خیال ، انگار نه انگار که کسی دارد با ترانه ی "دریا" نم نم عاشقت می شود ... دریا اولین عشق مرا ...   * شاید هم داشتم " لیلی در پاییز " را گوش می دادم، کسی چه می د اند ؟ با "دریا" یا با "لیلی" ، قصه قصه ی توست !! شاد و درخشان باشید خودم

هم سن و سال من بودی...

" یا قدیم " از تو خیلی کم می دانم . نمی شناسمت ، فقط احساست می کنم . می دانم نشانه ای روشن هستی از خدایی که قصه ساز خوبی است . از خدایی که قصه ات را ساخت و روایتش را به ما سپرد ، شاید هم قصه ات را روایت کرد و ساختنش را به ما سپرد . شاید تو و قصه ات را روایت کرد تا ما در تمام این سالها بسازیمش و بسازیمش و خود نیز با آن ساخته شویم . از هرکه تو را بپرسم و از هر کجا ، می گویند جوان بودی ، زیبا بودی و رشید ، فرزند دردانه ی خدا بودی ، شجاع بودی و فداکار ، عزیز دل پدر و مادر بودی و نور چشمشان ، می گویند در همان روزی که عاشورا می نامندش و در همان جایی که کربلا می گویندش ایستادی ، جنگیدی و لب تشنه ، شهید شدی . می گویند و می گویند . سالهاست . و وقتی بغض می کنم و می پرسم : خوب ؟چرا ؟ می گویند : عشق ...  . و من گریه ام می گیرد و با خودم فکر می کنم خوشا به حالت که عشق را شناختی ... . وقصه ات را که صد باره می سازم در کنج دلم با خودم می گویم : شاید ، خوشا به حال عشق که تو را شناخت ...                                                                                                                                                                                                 درخشان باشید                                                                                                      خودم هم سن و سال من بودی ...؟

تو ، برای من بخند

یا قدیم برای کسی که نثر های موزونم را دوست دارد.   می ترسم کاغذ را جلویم بگذارم . مدادم را بردارم . " یا قدیم " را بالای برگه بنویسم و کلمه هایی را روی کاغذ بیاورم که تکراری باشد و تو را ناراحت کند و تو اخم هایت را در هم بکشی . می ترسم که تو ناراحت شوی و اخم هایت را در هم بکشی . عالم سراسر آتش می شود . بیا و خودت واژه هایی را مهمان دلم کن که خنده به لب هایت بیاورد . بیا و بخند و ماه را به آسمانم بیاور . بخند . از تاریکی می ترسم .                                                                                   شاد و درخشان باشید                                                                                            خودم

روسری سبز

یا قدیم برای کسی که نثرهای موزونم را دوست دارد .   شب ها که سرد می شود ، پتو را دور خودم می پیچم . سعی می کنم بلند شوم و قهوه ی گرم آماده کنم . روی صندلی راحتیی که رو به روی شومینه ی همیشه خاموش گذاشته ام می نشینم و قهوه را می خورم . همه اش حواسم به این است که قهوه روی پتو نریزد ، ولی می ریزد . گرم که می شوم یادم می افتد که شومینه را هیچ وقت روشن نکرده ام . هیچ وقت ، جز تابستان پارسال . آمدی اینجا . یک راست رفتی سراغ شومینه و روشنش کردی . هیچ وقت نفهمیدم چرا . سرم درد می گیرد . قهوه که می خورم سرم درد می گیرد . دنبال قرص می گردم . توی یخچال و توی کابینت . پیدا نمی کنم . روسری سبزی رو که  همین امسال برایم خریدی پیدا می کنم و می بندم روی پیشانی ام . همیشه فکر می کردم برف که بیاید می روم بیرون و آنقدر زیر برف می مانم تا سفید سفید شود سر تا پایم . اما امسال برف هم آمد و من همین جا بودم . روی صندلی راحتی رو به روی شومینه خاموش با پتویی که دورم پیچیده ام و رویش قهوه ریخته و روسری سبزی که دور پیشانی ام بسته شده . سی دی رو خیلی وقته عوض نکردم . می چرخد و می خواند . هزار باره و هزار باره ... دلیجان سفرت خوش برو ....                                                                                                          درخشان باشید                                                                                                            شب تاب

چشم هایت با من کار دارد ، حتی اگر باور نکنم ...

یا قدیم برای کسی که نثر های موزونم را دوست دارد (خواستم نیایم دیدم که چشم هایت ....) * * *   خیلی چیزها را دیگر باور ندارم . مثلا اینکه ماه فقط یک بار در ماه کامل می شود ، یا اینکه می شود شکلات تلخ ۹۷٪ خرید با آخرین اسکناس توی کیف ، یا حتی اینکه میشه بدون درس خوندن دانشگاه قبول شد ... خیلی چیزها . خیلی چیزها . دنیایم را دارم رنگ تازه ای می زنم با نبودن باورهایی که روزی بودند و حالا  دیگر آنقدر دورند که نمی شود گفت هستند . این روزها سرم شلوغ است ، به شدت تر از آنکه فکر کنی و باور کنم .     شاد و درخشان باشید همچنان !                شب تاب

شعری برای تو ...

یا قدیم

برای کسی که نثرهای موزونم را دوست دارد

 

می خواستم شعری بنویسم که تو بتوانی بخوانی . شعری که سخت نباشد . تا حد ممکن کوتاه باشد ، ساده و جمع و جور . آبی باشد ، رنگی که تو دوست داری . سعی کردم بوی خوبی بدهد ، چیزی شبیه بوی یاس .

میخواستم توی جیبت جا شود تا هر جا می روی بتوانی با خودت ببریش . با خودم قرار گذاشته بودم که تمام لبه های تیزش را از بین ببرم تا مبادا دست هایت را ، چشم هایت را آزار دهد . دوست داشتم حسابی صاف و صیقلی اش کنم تا بتوانی خودت را در آن ببینی .

اصلا دلم می خواست به شعرم یاد بدهم که راه برود و حرف بزند . راه برود و حرف بزند و خودش را به تو برساند و بگوید که چقدر دوستت دارم .

می خواستم اما فرصت نشد . تا بایم به خودم بجنبم دیدم که رو به رویت ایستاده ام و هزار بار گفته ام که دوستت دارم ...

 

شاد و درخشان باشید

خودم