وقتی ساعت روی دیوار شش و سی و پنج دقیقه را نشان می دهد، ساعت گوشی موبایلم چهار دقیقه است که شش و سی را اعلام کرده و من را به آشپزخانه کشانده تا با نگاه کردن به ساعت روی یخچال که شش و سی و شش دقیقه را نشان می دهد به چشم خودم ببینم که می شود هم زمان در سه زمانِ مختلف زندگی کرد. اگر در همان لحظه ساعت مچی ام را نگاه کنم حتماً شش و سی و سه دقیقه است.
با ساعت موبایلم بیدار می شوم، با ساعت روی یخچال غذا می پزم، با ساعت مچی ام به اتوبوس ها می رسم و با ساعت روی دیوار می فهمم که دیر کرده ای.
تمامِ هفتهء کوفتی یک طرف و ساعت 4 تا 5 عصر دوشنبه ها یک طرفِ خاصِ دیگر. مایهء تسکین قلب است این یک ساعتِ نازنین. یک تکهء رؤیایی و بی نقص. هستی آنجاست، همان که چشم نمی توانم ازش بردارم. همان که بی اختیار لبخند می آید روی لب هایم وقتی تک تک حرکاتش را زیر نظر می گیرم. و بقیه. آخ از بقیه. 5 نفری که دوستم دارند. باورم دارند. این ها روحم را ترمیم می کنند و چقدر کم دارمشان. همیشه سهمم کم بوده. همیشه همه چیز آتش گرفته و رفته که رفته. دوشنبه عصرها خودم نیستم. شاید هم هستم. اینقدر این دوگانگی شدید و عجیب است که اگر کسی تمام روز را با من باشد، به سادگی می فهمدش و می پرسد. جوابی دارم؟
یخچالِ خانه درد داشت. چندین ساعت بود بی وقفه کار می کرد، بدون خاموشی. گوشم مدام به صدای موتورش بود که کی عاقبت خسته می شود. طبق دفترچه راهنما، باید صبر می کردیم. شکار گوسفند وحشی به دست روی مبل نشسته بودم به انتظار. تا صدایش افتاد، نفس راحتی کشیدم، مثل مادری که شکم بچه اش بعد از 3 روز، بالاخره کار کرده.
اتوبوس که ترمز می کنه با تمام هیکلش میفته روی من. پام له میشه. دستم گیر میکنه بین تنم و میله اتوبوس، درد می گیره. میگه ببخشید. لبخند می زنم.
من لبخندِ زورکیِ جواَم.
من بی تفاوتیِ جواَم.
تموم شهر باشگاه مشت زنیه. در هر زمان فقط یک مبارزه در جریانه. مبارزه ی من با خودم. مبارزه تا وقتی ادامه پیدا می کنه که لازم باشه. تا ابد.
من روحِ گندیده ی جواَم.
نمی دونم کی اونقدر از دستم عصبانی بوده و اَزَم بدش می اومده که نفرین کرده من به دنیا بیام...
همه چیز به سادگی و خیلی زیبا در حال فراموشی است. او حلّال خوبی است. عادت کرده ام به فرار کردن از خودم در او، ولی هنوز هیچ راهی برای درمانِ عذاب وجدانِ بعدش پیدا نکرده ام. خب راست می گوید، این اِندِ نامردی است که به یک فوتبالیست بگویی برو کشتی بگیر یا برعکس. این درخواست آدم را می اندازد ته چاه عذاب وجدان، به خصوص اگر فوتبالیست مورد نظر دلش را گرفته باشد کف دستش و مذبوحانه بپرد وسط تشک کشتی.
خب از این حرف ها گاهی می شود گذشت، ولی نه همیشه. گاهی باید سرت را بگیری بالا و سعی کنی به یاد بیاوری حمام های خوابگاه 7 چقدر مخوف بودند و باد وقت پیچیدن لای شمشادها چه آهنگی را می نواخت و «تنهایی پرهیاهو» بوی بهتری می داد یا «کی خسرو» و هدیه تولد 20 سالگی ات چه بود و چند بار توی مترو با صدای بلند خندیدی و چند بار چهار و نیم صبح بیدار شدی برای پس انداز روزی 500 تومان و اگر هیچکدام را هم به خاطر نیاوردی سخت غصه نخور. دنیا که جای غصه خوردن نیست. دنیا دیار فراموشی است.
روزگاری اگر کسی با شما حرف زد، نامرد نباشید، گوش کنید. عیارِ حرف، خیلی بالاست. زِرها و وِرها را قاطی این بازی نکنید. با بعضی حرف ها می شود به گور پدر هرچی که بوده، خندید. با بعضی حرف ها می شود برای به یاد نیاوردن چیزهایی که روزی همه چیز بودند، غصه نخورد.
دلم می خواهد دستش را بگیرم و ببرمش به جایی امن. زورم نمی رسد. باید بدجوری با جنبه ی مزخرف وجودم بجنگم. یک نبرد تن به تن. برای پیروزی در این نبرد، نذر می کنم. الهی به حرمت چشم هایش ...
یکهو باران گرفت. دلم میخواست در حد رعد و برق باقی بماند ولی بارید و اصلا بیا در موردش حرف نزنیم چون من کشک بادمجانهای خوب و دلچسبی میپزم و بهتر است ذهنمان معطوف همین باشد تا همان.
از باران و دندانهای تیزش زیاد نوشته ام. اگر چاپ شده بود در کتابی چیزی حتما آدرس میدادم که برو فلان صفحه و بخوان و از من بگذر ولی چاپ نشده و ذهنم هم هیچ یاری نمیکند که کجای آرشیوم را نم باران تر کرده یا سیل برده یا هرچی.
میدانی؟ چطور ممکن است که بدانی؟دنیا پر است از موجوداتی که خیلی چیزها را نمیدانند. یکیش من. بگذریم. می شود بگذریم؟
تو مهربانی و از بس خوبی تند تند دلت از من می رنجد. انتظار نداری اینقدر بد باشم. ولی سخت می شود از جانِ کسی کَند آنچه را که با آن عجین است. خیلی خوب می شد اگر بیش از اینها می توانستم حرف بزنم با تو، اگر دنیاهایمان دور نبود. دنیای دورِ تو آنقدر زیباست که تماشایش از دور هم دلخوش و شادم می کند. مدام دلم می سوزد. حیفِ تو که اینطور عاشق شدی.
جوری که داشتی نگاهم می کردی را دوست نداشتم. خب، بگو چقدر طول می کشد که تو هم مثل من همه چیز را بپذیری؟ بپذیری که من، حالا اینم. تو عزیزِ جانِ منی. راست است که تو قار و داشی، برفی و سنگ، ولی تو را به خدا دیگر آنطور نگاهم نکن، جانم ریش ریش می شود.
من ایستاده ترین ناامید جهانم. هیچ نقطه ی روشنی نمی بینم و باز مثل کَنه چسبیده ام به این جاده ی خاکی که به نظرم برای یک نفر هم جا ندارد چه برسد به دو یا حالا هر چند نفر بیشتر. یقه ی کسی را نمی شود گرفت. گور پدر دلم که درش اینقدر ساده با تمام امید به رویت باز شد. می دانی؟ باران که می آید تمام تنم می لرزد. هنوز باران که می آید تمام تنم می لرزد. چقدر دلم با تو مهربان بود. چقدر سهم داشتی از دعاهایم. در تمام سال ها فقط یک نفر نفرینم را پشت سرش دارد، فقط یک نفر و کور شوم اگر دلم رضا داده باشد که آن تو باشی.
اگر کنارم بودی، شاید دنیا مرا شادتر می دید با یک قلم همیشگی در دست و هزار واژه ی رقصنده روی کاغذ. شاید سیراب تر بودم. اما دنیا کارخانه ی برآورده کننده ی آرزوها نیست و من حالا ایستاده ترین ناامید جهانم. نفس می کشم چون یک نفر نفسش را بسته به نفسم و او هیچ لایق این نیست که دلش شکسته شود و او صاف ترین دل دنیا را دارد و من هیچ عکسی درون آن نمی بینم جز خودِ فرار کرده در خودم.
بگذریم. پنجشنبه ی آخر سال بود، گفتم یادی کرده باشم از گذشتگان.
اول اسفند، تولد این وبلاگ بود. این وبلاگ با همین آدرس از اول اسفند 84 متولد شده و ...
تو رضای خانهء سبزی. همانقدر خوب، همانقدر غیرقابل پیش بینی، همانقدر ساده و بی شیله پیله، همانقدر دیوانه و صد البته همانقدر دوست داشتنی. گیریم که خیلی ها خانه سبز را دوست ندارند، به من چه.
فرض کنیم خورشید دلش بخواهد زمین را بغل کند. با همهء وجودش بخواهد. تلاش کند و بتواند. خوب است؟
اگر خورشید باشید، حتما خوب است.
می پرسد کم خرج؟ می گویم کم خرج. فلاکس را میچپانم توی کیفم با دو تا شیرینی و یک مشت تخمه. پاشنه ها را ور میکشیم. اتوبوس ما را میرساند به ساعی و گربه هایش. روی نیمکتهای گهواره ای مینشینیم، تاب میخوریم، عطر چای را توی ریه هایمان میکشیم،یک فصل اشتراکمان را جشن میگیریم و میخوانیم : این فصل را با من بخوان باقی فسانه است/این فصل را بسیار خواندم عاشقانه است...
جور ناجوریست که همه دوستت داشته باشند.خوش اخلاقی هم حدی دارد. بد نیست مهربانی و خوش اخلاقی و خونگرمی شیرفلکه ای چیزی داشته باشد که گاهی بپیچانی و ببندی اش و کمی خلوت برای خودت بخری. باز که باشد همه را باید تحمل کنی. باز که باشد، بعید نیست آنها که واقعا دوستشان دارید به حاشیه بروند.
دوست دارم با دوستانم حرف بزنم. دوست دارم یک دل سیر حرف بزنیم. بگویم که آن سه خط بالا چرت و پرت نیستند اما ربطی هم ندارند به اینکه نت ندارم و تلفن ندارم و موبایل سالم ندارم و خودشان خوب میدانند که به جای همه اینها چه چیز دارم...
فالت را گرفتم مصی. مثل قرار هر سال. همان ساعت همیشگی. باورت میشود هنوز منتظرم که خورشید طلوع کند؟
گاهی کار را شروع میکنیم. نفس کار خوب است، درست است، دلنشین است. اصلا بهتر بوده است که بشود. ولی شدنش دیر شده، سر وقت نیست. همین است که آدم در می ماند. ادامه دادن سختش می شود و اوضاع تا حدی بهم می ریزد.
اینجور وقت ها صبوری است که به کار می آید. باید بی خیال شوی که الان فصل فلان چیز نبوده و خلاصه حالا ای موقع؟ باید هی دلنشین بودن و خوب بودنش را با خودت تکرار کنی و باور کنی که گاهی دیر هست ولی غیرممکن نیست.
دیر هست، ولی از پنجرهء خانه ام صدای پر زدن یاکریم ها و بارش باران را میشنوم...
دوست داشتنت مثل یک جنین در من رشد می کند. آشوب نکن. آلودگیهای اطراف را به حداقل برسان. مراقب باش. حواست به ویارانه باشد. مبادا آرامش این دنیای کوچک برهم بخورد. مبادا دیو بچه ای زاییده شود...
آدمی رو میشناختم که از من میپرسید چرا خانمها بعد از ازدواج هرچی قبلا بودن کنار میذارن؟
اون موقع جوابشو نمیدونستم. الانم که دیگه هیچی دیگه.
دستم را که برای بار دوم بریدم برای بار هزارم با خودم تکرار کردم، نه اینکه اگر عشق نباشد، زندگی نشود، نه. می شود، فقط سخت می شود. خیلی سخت. کار راحتی نیست که بخواهی هم همان آدم قبل باشی و هم نباشی. هم از دستت خون بچکد کف آشپزخانه و هم افسردگی نگیری. البته افسردگی مستقیماً به بریدگیِ انگشت مربوط نمی شود ولی خب غیرمستقیم که می شود. شکر خدا که کتابخانه ام مهربان و استوار گوشه اتاق ایستاده و من هم آدمِ خود گول زننده ی خوبی هستم وگرنه من و پذیرایی از هفت مهمان؟ هر چه فکر می کنم به پاس این موفقیت برای خودم چه جایزه ای بگیرم، چیزی لایق و درخور پیدا نمی کنم! دختر لوس بابا دارد بزرگ می شود انگار.
