مُردن

 

بیشتر آدما دوست ندارن توی تنهایی بمیرن. چی از این خودخواهانه تر؟ چی از این مضحک تر؟ کنارِ دیگران زندگی میکنی، اونا رو به خودت وابسته میکنی، آدما دوستت خواهند داشت و بعد، کنارِ اونا می میری. زنده ها؟ رنج می کشن، اشک میریزن، به خاطر نبودنت، به خاطر نداشتنت ناامید میشن از زندگی و تو کجایی؟ 

زنده ها مجبورن برات مراسم ختم و یادبود بگیرن و با چشمایی که اشکاش خشک شده ببینن که عده ای به بهانهء تسکین اونا دور همدیگه جمع میشن و حرف میزنن و میخندن. زنده ها برای پذیرایی از مهمونایی که به خاطر تو- تویی که دیگه نیستی- اومدن، هزینه میکنن. قطعاً با اون پول میشه خیلی کارا کرد. 

کاش آدما دست بردارن. کاش تصمیم بگیرن تو تنهایی بمیرن. کاش میشد مثل پرنده ها از لونه پر کشید و رفت و  دیگه برنگشت. هیچی غم انگیزتر از زنده هایی که دوستشون داریم و برای مُردنِ ما اشک میریزن نیست.

 

 

 

 

ببخش

 

کی شعر تر انگیزد 

خاطر که حزین باشد

 

گدا

 

کاسه گدایی گرفتم دستم و دور زندگیم می چرخم. یک جا باید خودم بیاید سکه ای، سلامی، تُفی توی کاسه ام بیندازد. یا یکی بکوبد توی صورتم و بگوید هوی احمق! اینجا چیزی پیدا نمیکنی. هرچه بوده و نبوده به باد دادی، پی چی هستی حالا؟ پی هیچ. پی تنهایی. پی چیزی که دوست داشتم ولی هیچوقت بلد نبودم.

 

 

تاوان

 

بوممممم
چی شد؟
هیچی، مُردم تا نگام کنی

 

 

آوار

 

باران گرفته بود. به من ربطی نداشت حتی اگر برف بود. یکی ایستاده بود زیر درخت هی لگد میزد به تنه اش، این به من ربط داشت. سیگار می کشید هی، سرفه میکرد هی، بالا را نگاه میکرد و لگد میزد هی. اگر این تو بودی؟ کاری نداشت پالتو پوشیده نپوشیده، بی چتر دویدن، پله ها را دو تا یکی طی کردن، بی خیال پای برهنه رسیدن به پای درخت...

اما اگر تو نبودی؟