از رنجی که می برم ...

چشم هایم را می بندم و باز می کنم.می بندم و باز می کنم و دوباره و دوباره . گوش هایم را تیز می کنم و دست هایم را و تمام سیستم عصبی بدنم را آماده نگاه می دارم برای دریافت کمترین نشانه،تمام خاطراتم را از نفرت انگیزترین تا خوشایندترینشان را زیر و رو می کنم با ربط و بی ربط تا شاید پیدا کنم کوچکترین چیزی که بتوانم به کمک آن بفهمم چه اتفاقی افتاده. از آسمان خاک می بارد . از زمین خاک می بارد . از آسمان به زمین و از زمین به آسمان خاک می بارد . همه چیز زیر لایه ی ضخیمی از خاک دفن شده . گم شده . مرده . همه چیز مرده . همه چیز خاک بر سر شده . این قصه توی هیچ کتابی نیست. توی هیچ کتابی نخواهد بود و همه برای همیشه فراموشش خواهند کرد. دستم را توی گلویم فرو می کنم تا نفسی را که بالا نمی آید بیرون بکشم و بغضی را که نمی شکند خرد کنم ، و نمی شود. تا صد می شمارم ، تا هزار تا یک میلیون و صد میلیارد و سعی می کنم تک تک دفعات تکرار این حرف های تکراری را به یاد بیاورم تا شاید این تصویرهای شوم و نفسگیر از جلوی چشمهای تلخم کنار بروند و چقدر ساده ام اگر باور کنم که می شود. دردناک است که بدانی هیچ قفلی را نمی توانی باز کنی. زمان . باید بگذرد تا همه چیز تمام شود . باید ساعتها و روزها بروند و بگذرند و تکرار نشوند تا همه چیز تمام شود تا همه چیز لااقل کمی سبک شود . زمان . زمان لازم است اما حالا انگار تیری از غیب پاهای زمان را قطع کرده که همین طور سخت و سنگین و سنگی مانده و به هیچ کجا نمی رود . دردها سرمایه ی آدمند. لعنت به این سرمایه . تقصیر پاییز نیست ، تقصیر آدمهای پاییزی است که گاه از همه جا مرگ و نیستی می بارد . انگار اینبار آتش سیمرغ پیر اینقدر زیاد بوده که تخم سیمرغ جوان را هم سوزانده .

همه ی فرزندان من !

دوست ندارم برگردم به بچگی هام . دوست دارم همین حالا با عروسک هام بازی کنم !   * چند تا از بچه ها توی عکس نیستن . اینا دم دست بودن .

دلتنگی برای بوی خوش هل !

خیلی گذشته از وقتی که کنارم می نشستی و من می نوشتم و بعد از انعکاس تصویر نوشته ام توی شیشه ی عینکت کلی کیف می کردم. خیلی گذشته از روزی که برایم کتابی خریدی و  چون قبولش نمی کردم گفتی که برای خودت خریدی اش و من حتی صفحه ی اولش هم برای تو یادگاری نوشتم !  حالا آن کتاب دیگر دست من هم نیست . یکی از اساتید به رسم امانت گرفتش و من دیگر رنگ کتاب را ندیدم و به همین سادگی یکی از یادگارهای تو را از دست دادم. خیلی گذشته از تقطیع هجایی ! از پر شدن صفحات سفید کتابهای درسیمان با ... درسته ، خیلی گذشته . ولی من هنوز هم دلم تنگ میشود برای همه ی ساعت هایی که با تو بودم . نمی دونم هنوز به اینجا سر میزنی یا نه اما آرزو می کنم که بیایی و این مطلب را بخوانی که از اولش هم فقط می خواهد بگوید  : دلم بدجوری هواتو کرده هل !     * تا به حال چای نوشیده ای با هل در یک غروب پاییزی ابری بدون باران ؟ تو بوی خوش آنی !

ماگ مخصوص من

وقت هایی که باران می آید و حوصله نداریم برویم زیر باران بدویم و جیغ بکشیم می آییم می نشینیم توی بالکن روی صندلی های راحتی قشنگمان و چای می نوشیم ، تو توی هر لیوان و فنجانی که دم دست بود و من توی ماگ مخصوص خودم که  پایینش نوار قرمزی دارد با طرح دانه های قهوه ! برای تو نفس چای مهم است اما برای من که از بیست سالگی همه ی نوشیدنی ها را در این ماگ نوشیده ام دیگر نفس چای معنا ندارد . اصلا همه ی نوشیدنی های دنیا آرمش بخش و مطبوعند به شرطی که توی این ماگ باشند !   دوستش دارم .  یک جورهایی نماد شیوه ای است که برای زندگی انتخاب کرده ام . من سالهاست که بارها و بارها ، در سرما و گرما ، تنها یا در کنار دیگری ، متفکر یا بی قید و آزاد ، در هر مکان و زمانی همه ی نوشیدنی ها را سرد یا گرم در این ماگ می نوشم. کیف هایی خریده ام که در کنار همه ی وسایلم این ماگ را هم در خود جا بدهند تا همیشه در دسترسم باشد ، همیشه حتی در کافی شاپ ها و رستوران ها . برای تو که در لحظه چای می نوشی ، در لحظه می خندی و در هر لحظه زندگی را آغاز می کنی باید خنده دار باشد چسبیدن من به یک ماگ .اما تو نمی خندی. هیچ وقت نخندیدی . درک می کنی که آدمی مثل من به یک دست آویز احتیاج دارد به یک چیز مادی و قابل لمس  ـ نه از جنس تو که این همه خوبی !! ـ و مربوط به گذشته تا بتواند باور کند که هنوز زنده است و پاهایش روی زمین است و گذشته ای دارد که مثل ریشه حفاظتش می کند از این سو و آن سو رفتن با باد و این همه خوشبختی اش خواب نیست ! تو هرگز نمی خندی . هیچ وقت نخندیدی . همین است که حالا بعد از این همه سال می توانیم کنار هم بنشینیم در بالکن و چای بنوشیم و یا زیر باران بدویم و جیغ بکشیم ، تو سبکبار و من با یک کوله پشتی که شاید تنها توشه اش یک ماگ باشد  پایینش نوار قرمزی دارد با طرح دانه های قهوه !

خاطره ی یک روز بارانی

پیدا کردن دوستان جدید بسیار شیرین است ! به همان شیرینی دیدن رنگین کمان به همراه دوستان قدیمی که با هم زیر باران خیس شده اید و با هم خندیده اید و با هم سعی کرده اید که غم را از دل دیگری بردارید حتی برای دقیقه های نه چندان بلند فاصله ی ایستگاه مبداء تا مقصد . این روزها رسیده ام به همان نقطه ای که دلم می خواست مدت ها و مدت ها و مدت ها و برایش دعاها کرده بودم و حالا ... ! حس خوبی است سبکباری از همه ی گذشته هایی که حتی شاید همین دیروز بوده اند اما بدجور در کار مسموم کردن دلت هستند . حس خوبی است و من شیرینی اش را دارم می چشم با زبان دلم و خوب می دانم باید همه ی رنگین کمانها و دوستان خوب و شیرین قدیم و جدید را مثل ظرف های بلور پر از اکسیر جاودانگی با عشق و دقت تمام بردارم از گذشته و روی تاقچه ی آینده ام جا بدهم تا چیزهایی که دوست ندارم دیگر هرگز نتوانند چنگ بزنند به زندگی ام و هرچه دارم را بگیرند . این روزها در کار ساختن دنیای جدیدی هستم.با دیوارهایی بس بلند که هیچ تلخی ها را راه نمی دهد ! و با پل هایی از رنگین کمان که این سو را به آن سو ربط می دهد و فقط زیبایی ها می توانند از روی این پل عبور کنند و پا به دنیای جدید بگذارند چون هر چیزی که زیباست بی گفت و گو مفید هم هست !   عکس: متروی کرج.بهار ۹۰