سفر

یا قدیم برای کسی که نثر های موزونم را دوست دارد  تمام شب ها ، تمام آنها ، به یادت بوده ام ...  این دروغ نیست ، من ، زیر خاطراتت خط قرمز کشیده ام .... همیشه فکر کرده ام که روزی می آیی و من نشانت خواهم داد که چقدر کاسه ی صبرم پر شده ، از اشک ... لحظه ی آخر ، همان  وقتی که هیچ نگفتی ، دلم لرزید ...  فهمیدم که تو باز دل به آن نفرین سپرده ای ... عطیه ای دردناک ؟ ... تو ساکن نیستی ... همیشه در سفر ... این سرنوشت توست ... تقدیری شوم ؟ ... یا برای من ؟ .... می گذارم بروی ... نمی خواهم آشفتگی ات را ببینم ... دردت را ... می گذارم بروی ، به امید  چشم هایت ... و به امید چشم هایم که عجیب منتظر توست. می گذارم بروی ... برو ... زمین گرد است ، شاید باز ، دستم به دستانت رسید ...                                                                                  21/1/86                                                                                                                                                                                  شاد و درخشان باشید                                                                                                      خودم