خواب ها را زندانی کنید ...

معلوم نبود دوباره دیشب چه خوابی دیده.پتوی مسافرتی آبی آسمانی رنگش ، سه دور به دورش پیچیده شده بود.چشم که باز کرد هیچ چیز یادش نمی آمد جز اینکه ، از خواب دیدن متنفر است . هیچ وقت چیزی از خوابهایش یادش نمی ماند . فقط از گیجی و منگی سرش و آشوب ِ ته ِ دلش می فهمید که حتما دوباره دیشب پشت پلک های بسته اش خبرهایی بوده . خواب و کابوس و رویا تعریف جداگانه ای برایش نداشت . همه یک چیز بودند . تمامشان وقتی می آمدند و می رفتند ، تکه ای از او را می کَندند و می بردند. گاهی تکه ای از قلب،گاهی چند صفحه ای از خاطره ها ، گاهی چند تار ِ مو ... .بالاخره چیزی کم میشد. به زحمت پتو را از خودش جدا کرد و خودش را از زمین . یک لیوان آب یخ سرازیر کرد توی معده اش و در واکنش به ناله ی معده ی خالی گفت : آرام! ، آرام! روبه روی آینه ی قدی ایستاد و زل زد توی چشم های خودش .انگار انتظار نداشت آنجا ببیندشان . غر زد : " اَه! این دوتا لعنتی که هنوز اینجان ..." .حوصله نداشت به این فکر کند که خواب دیشبش اینبار چه چیزی را دزدیده و برده . هرچه بود ، خود به خود معلوم میشد . می دانست که جستجو برای یافتن و بازگرداندنش بی فایده است. هرچند وقتی فهمید که قربانی این دفعه ی خوابش چه چیز بوده ، تا قرن ها درد عجیبی را در تمام روحش حس می کرد... گمان کنم از همان روز بود که دیگر به تو زنگ نزد. نه اینکه با تصمیم قبلی بوده باشد یا اینکه یهو یادش افتاده باشد که دیگر دوستت ندارد . راستش قضیه آنقدرها هم به او مربوط نبود . خواب ، این بار ، تو را دزدیده بود ...