باید تغییر کند

... بعدش به رنگ لاکی که خریدم فکر کردم. به عصبانیتم هم فکر کردم. یک کمی هم به خوابیدن یا نخوابیدنم فکر کردم. ولی بیشتر به این فکر کردم که دقیقاً از کی، از چه روز و سالی و در پیِ چه اتفاق یا اتفاقاتی، تبدیل به موجودی شدم که هیچکدام از حس های درونی اش برایش ارزش ندارند؟ موجودی که هیچ اصالتی ندارد  و حتی نمی داند که چه زمانی خوشحال است و چه زمانی غمگین و خیلی ساده و بی تفاوت لبخند می زند به کسانی که حالش را بد می کنند و کنارشان راه می رود و بهشان احترام می گذارد و خودش و تصمیم های زندگی اش را به آنها می سپارد و یک لحظه هم فکر نمی کند که الان، همین الان، می شود آن آدم ها را ترک کرد، که فقط یک بار زندگی می کند و این همه عذاب لازم نیست اصلاً، که بهتر است کمی هم بچه نباشد، که می شود روی پای خودش بایستد بدون نابود شدن همه چیز... مرزِ بین دوست داشتن آدم ها و احساس نیاز و وابستگی به آنها را گم کرده ام. مسأله ی دردناکی است. نمی دانی الان داری خودت را لگدمال می کنی یا داری به خودت احترام می گذاری. نمی دانی داری تکه تکه می شوی یا داری تکه های سرگردانت را به هم می چسبانی. نمی دانی بَرده ای یا آزاد. سوزاندن و خشک کردن ریشه ای که نمی دانی کجاست و بذرش از کجا آمده، خیلی سخت است. ولی، چیزی باید تغییر کند. این وسط خیلی ریشه های دیگر هم می سوزند، می خُشکَند. درد زیادی خواهد بود و همچنین خشم، توهین و همه ی چیزهای بدِ دیگر. چاره ای ندارم. می خواهم مثل پیرمرد غمگین داستان "میز، میز است" ، مشت هایم را روی میز بکوبم و فریاد بزنم : " باید تغییر کند... باید تغییر کند... باید تغییر کند..." . شاید توانستم دست کم یک احساس واقعی و خالص را کشف کنم.