بادگیری بر فراز جمجمه ام

بیا یک چند وقتی این سرِ وِراج را بردار ببر باهاش زندگی کن ببینم چقدر دوام می آوری خداییش! دو سال تمام زور زدم و دهان را قفلی زدم و حصاری و دری و پیکری و حالا، انگار همه چیز عین گردباد می پیچد توی کاسه ی سرم و راه خروجی هم پیدا نمی کند لامصب! انگار یکی از همان بادگیرهای یزدی را ساخته اند بر فرازِ جمجمه ام و تمامِ صداها و کلمه ها و اتفاقات روز و شب می پیچد تویش و می رود به عمیق ترین بخش های مغزم. کارم حسابی درآمده. بیچاره شده ام. یک لحظه نمی توانم بخوابم. تمامِ مدت صدای صد نفر را می شنوم که بطور همزمان توی سرم شروع کرده اند به حرف زدن و شرح وقایع. خیال می کردم اگر خودم لال شوم آنها هم لال می شوند. نشدند. چشم هام درد می کنند. توی تاریکی مشت و لگد و تُف و ناسزا پرت می کنم به در و دیوار تا شاید بگیرد به سر و کله ی یکیشان و خفه شود. بی فایده است. ناتوانم. حالا که حرف زدن را یادم رفته، حالا که نوشتن را ریختم توی چاه فاضلاب و زدم زیرِ همه ی اون آت و آشغال هایی که امید به الماس شدنشان کم نبود زمانی، تو هم رفتی گم شدی وسط کار و ترس و زندگیِ مَثَلَنی، و حتی شانسِ چند لحظه سکوت را هم از زندگیم گرفتی.  سرم دارد منفجر می شود. به درک البته. سری که سامانی ندارد برود گم شود اصلاً.     --------------------------------------- راستی، وقتی دو تا از بچه ها فقط به خاطرِ لجبازی با شما توی شلوارشون رو گل کاری می کنن، باید آروم بمونید. اگر اخم کنید، تنبیه کنید، عصبانی شوید و سرِ کودک داد بزنید، شما یک احمقِ بی شعور هستید که باید منتظر ِ گل کاری های بعدی هم باشید. الان بگم من چی هستم؟   --------------------------------------- مهشاد جانم ترسیده... خدایا! یه کم آرامش... --------------------------------------- یه آدمِ نسبتاً مایه دار پیدا بشه واسه یک رب مانده ای ها یه گوسفندی چیزی قربونی کنه. چشم خوردیم انگاری... الهی بلا دور باشه ....