تیغ و ابریشم

پیرزن را به جشن عروسیِ نتیجه اش دعوت نکردند. از دختر کوچکش می پرسید حالم را نپرسیدند؟ نپرسیده بودند. دلش شکسته. عادت نداشته در همه ی زندگی اش به کنار بودن. دور بودن. وسطِ ماجرا نبودن. عادتش دادند اما. غصه می خورد. همین الان دارد غصه می خورد جلوی چشمم. کاری نمی توانم بکنم.چای دَم می کنم برایش. با بی میلی می نوشد. حالش خوش نیست دیگر. این داستان شاخ و دُم که ندارد، تیغ دارد. از این تیغ ها زیاد دارم این روزها. تا آزارشان کمتر شود، قرار می گذارم با سامز. اولش اس میدهم به سین. صلوات نذر نمی کنم که بهانه نیاورند. پوستم کلفت شده. آماده ام که از هرکدام چیزی بشنوم و آخرش چهارشنبه ام فقط خلاصه شود در بالا و پایین کردن پله های شعبه 17 بیمه. وقتی سین گفت که می آیند، ذوق کردم ناجور. دیدمشان. محکم بغلشان کردم. خندیدم. بلند بلند خندیدیم. میم عاشق شده! حالا حتماً می آید یک چیزی بارم می کند اینجا. ولی نمی شود که نگفت! بی معرفت وسط راه وِلِمان کرد و رفت پیِ ناهار خوردن با جناب. من هم دستِ آ و سین را گرفتم و ولی عصر و جمهوری و کارگر را پیاده گَز کردیم تا گرسنگی آن روی سین را که من مدت ها بود ندیده بودم بالا بیاورد! وقتی مطمئن شدم که خون جلوی چشم های سین را گرفته، رفتیم یک فست فودیِ نسبتاً بی کلاس و ساندویچ گاز زدیم و خندیدیم! این طفلی ها با من پایشان به چه جاهایی که باز نمی شود. بعد خودمان را رساندیم به انقلاب و کافه کتاب. شیر قهوه خوردیم و کتاب خواندیم* و حرف زدیم. روز خوبی بود. حالمان خوش شد. حالِ من یکی که خوش شد. چقدر داشتنِ دوست، خوب است. من آدمِ تنهایی نیستم. من آدمِ افسردگی نیستم. باید دست خودم را رها نکنم... * مجموعه داستانِ " پرتره ی مرد ناتمام " * و این پستِ سین... http://astaraas.blogfa.com/post/187