شاهزاده ای با قلبی که کسی نمی بیندش...

من، در سرزمین کوچولوها توبیخ می شوم. دستِ کم هفته ای دو بار. حالم گرفته می شود مدام. هی می آیم که بنویسم من الان خوشحالم. ذوق دارم. دلم دست و جیغ و هورا و رقص می خواهد و همه ی اینها برای این است که عمه شده ام و انگشت هایم الان دارد کیبورد لپ تاپِ خودِ خودم را لمس می کند و قلاب بافی یاد گرفته ام(چیزی که هرگز گمان نمی کردم بتوانم یاد بگیرمش)و چند تا چیزِ ریز و درشت دیگر؛ ولی نمی شود. بغض می کنم و قانونِ «هرگز بیرون از سرزمین کوچولوها به آن فکر نکن» را زیر پا می گذارم و به جای دست افشانی و پایکوبی به حورا اس می دهم که سرِ نماز دعایم کند. هر بار می گویم که نمی مانم. تسویه حساب و آزادی. بعد شال و کلاه می کنم و می زنم بیرون و روز از نو و روزی از نو. برمی گردم و مراتب قدردانی ام را نثار ماهانی می کنم که کسی دوستش ندارد و من دوستش دارم. دوستش دارم چون جورِ عجیب و غریبی دوستم دارد. نه زیاد و نه کم. متفاوت. خاص. اگر فیلم زندگی ام را داشتم، این صحنه را هزار بار تکرار و تماشا می کردم. صحنه ای که در آن، خود خسته ام، با گوش هایی پر از صدای توبیخ، با لب و لوچه ی آویزان، با بغض و کینه، با صورتی پوسته پوسته، در لباسی ناهماهنگ از درِ سرزمین کوچولوها بیرون می آید، تا پله ها می رسد و صدایی را از پشت سرش می شنود. برمی گردد و می بیند که ماهان است. ماهان است که در را باز کرده، بی اجازه به بیرون سرک کشیده، گوشش را به روی جیغ و هواری که از درون تهدیدش می کند که در را ببندد بسته و دارد صدایش می کند و می گوید : «زهره جون، دارید می رید خونه؟؟ برید... مراقب خودتون باشید...»