قدم خیر

همکار جان را شوهر دادیم! شبِ نامزدی برداشته به من اس داده که دارم می میرم از استرس و ای داد و ای فغان و حالا چه می شود؟ و از این حرفها. یک چند خطی تایپ کردم برایش و فرستادم و ذره ای آرام شد و بله را گفت عاقبت. گفتم همین جا تمام می شود ولی نشد و حالا باید بنشینم برای همفکری که ولنتاین چه بخرد برایش که نه ارزان باشد و نه جدایی بیاورد و اول فروردین هم تولد طرف است و پول باید باقی بماند برای هدیه تولد و الی آخر. حالا نه که من خیلی تجربه دارم در این زمینه ها و سلایقم جور است با خلق الله. اصلاً مرا چه به این چیزها. مهم این است که به این باور رسیده ام که اسمم را باید می گذاشتند قدم خیر. خیلی به حال و روزم می آید. این چندمین نفر باشد که تنه اش به تنه ام خورده و راهِ خانه ی بخت را پیدا کرده خوب است؟ حالا تازه این یکی را فقط چند ماه است که می شناسم. جور عجیبی گیج می زنم. لالایی می خوانم و خودم خوابم نمی برد. واقعاً مَردُم چه فکری می کنند در رابطه با من؟! * امشب، حالم گرفته بود. بغض داشتم. میم نبود. خیلی تابلو و رسماً به وسیله ی خواهرش منو پیچوند. قطعاً هرگز به روی خودش نمیاره. دست به دامن سین شدم. آن هم یک جورِ دیگر... دلتنگی شاخ و دم ندارد. این بغض های ناگهانی شاخ و دم ندارند. همه چیز خوب است. کار و قد و نیم قدها و برنامه ی جدیدی که برای این روزهایم ریخته ام و تهش می رسد به یک اتفاق خوب در سالِ آینده، و همه چیز. همه چیز خوب است و این مسخره است خب. می خواهم باشی. می خواهم باشی. می خواهم باشی...