ای که دستت می رسد، واقعاً کاری بکن!!!!

یک سری از آدم ها هم هستند که اساساً وارد زندگیِ دیگران می شوند فقط برای امید دادن. مشکلی نیست. خیلی هم خوب. خیلی هم خدا و بنده ی خدا پسندانه. نکته اش اینجاست که این امیدها تا چه اندازه حقیقی است و تا چه اندازه راه را هموار می کنند با وعده ها و دلگرمی هایشان که گفته اند و نتیجه اش شده یک امیدِ محکم و یا حتی سطحی در دلِ کسی. چرا؟ نباید قضاوت کرد. زندگی گاهی اجازه نمی دهد که حتی به امیدهایی که به خودت و زندگی ات چسبانده ای بپردازی، چه برسد به امیدها و کارهایی که به دیگران قول داده ای. چه میدانم. همیشه چیزهایی هست که آدم خبر ندارد.