یاد دوستانم در دلم یلداست...

جور ناجوریست که همه دوستت داشته باشند.خوش اخلاقی هم حدی دارد. بد نیست مهربانی و خوش اخلاقی و خونگرمی شیرفلکه ای چیزی داشته باشد که گاهی بپیچانی و ببندی اش و کمی خلوت برای خودت بخری. باز که باشد همه را باید تحمل کنی. باز که باشد، بعید نیست آنها که واقعا دوستشان دارید به حاشیه بروند. 

دوست دارم با دوستانم حرف بزنم. دوست دارم یک دل سیر حرف بزنیم. بگویم که آن سه خط بالا چرت و پرت نیستند اما ربطی هم ندارند به اینکه نت ندارم و تلفن ندارم و موبایل سالم ندارم و خودشان خوب میدانند که به جای همه اینها چه چیز دارم...

فالت را گرفتم مصی. مثل قرار هر سال. همان ساعت همیشگی. باورت میشود هنوز منتظرم که خورشید طلوع کند؟